Franska.nl

 

 

‘Toen mijn ouders tien jaar geleden gingen scheiden was mijn moeder net gediagnostiseerd met parkinson. De man waarvoor mijn moeder mijn vader had verlaten zag er eerst geen bezwaar in dat ze ziek was. Dat waren althans zijn woorden. Nadat mijn moeder nét haar eigen appartementje had betrokken sloeg hij als een blad aan de boom om. Hij liet mijn moeder zitten en na nog eens een paar maanden was hij notabene getrouwd met een andere vrouw. Hoewel mijn vader in- en inverdrietig was om de echtscheiding en volgens mij zo weer terug had gewild, hield mijn moeder voet bij stuk. Liever alleen – ook met haar ziekte – dan doorgaan met de man van wie ze blijkbaar echt niet meer hield. 

 

Ik weet dat mijn moeder op datingsites zat en ook dat er om de haverklap vriendjes over de vloer kwamen. Ik vroeg haar dit deel van haar leven voor zichzelf te houden en mij er niet mee te confronteren en dat respecteerde ze. Tot het moment dat ik de deur uit ging om te gaan studeren, kreeg ik weinig tot niets mee van al haar avonturen. 

 

Intussen ging ze wel heel hard achteruit en verslechterde haar prognose na elk bezoek aan de neuroloog. Dat er uitgerekend een man in haar leven kwam toen ze eigenlijk niet meer goed zelfstandig kon wonen, vond ik vreemd. Welke gezonde vent offert zich immers vrijwillig op als mantelzorger? De waarheid gebiedt me om toe te geven dat ik hem met heel veel argwaan bekeek en me telkens afvroeg wat zijn dubbele agenda was. Ik vertrouwde hem niet echt. Daarnaast leek hij me niet eens mijn moeders type.

 

De fase waarin mijn moeder nu is aangeland, is er een van drie keer per dag thuiszorg en om de haverklap naar het ziekenhuis. Als het zo doorgaat heeft ze nog hooguit een jaar of drie. Ze is niet meer in staat om voor zichzelf te zorgen en ware het niet dat haar vriend nog steeds zo trouw als een hond voor haar zorgt – hij is inmiddels zo goed als bij haar ingetrokken – dan zou ze naar een verzorgingstehuis moeten en dat is haar allergrootste nachtmerrie.

 

Haar vriend prijs ik inmiddels de hemel in omdat hij niet alleen heel veel betekent voor mijn moeder maar indirect ook voor mij. Het idee dat er voor mijn moeder wordt gezorgd maakt dat ik met een gerust hart mijn eigen leven kan leiden en niet 24/7 beschikbaar hoef te zijn. Toen ik haar vriend bij haar ter sprake bracht keek ze me alleen veelbetekenend aan. Ik hoefde haar niets uit te leggen. Ze had uiteraard heel goed aangevoeld dat ik hem niet zag zitten in het begin en ze was zich er maar al te goed van bewust dat ik mijn bedenkingen heb laten varen omdat zijn aanwezigheid mij ook goed uitkomt. Maar als ze heel eerlijk was gold dat voor haar ook wel een beetje. ‘Hij is niet écht mijn type en tussen de lakens gebeurt er weinig meer in mijn toestand. Maar hij is lief en zorgzaam – en hij is ondanks alles nog steeds helemaal idolaat van me – en dat is meer dan ik nu zou kunnen wensen.’ Sindsdien heb ik stiekem een beetje met hem te doen.’

 

 

Alexia’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.