Mensen die me een beetje kennen kunnen zich er vandaag de dag geen voorstelling bij maken, maar ik was dus trotse bezitter van de beroemde resting bitch face. Dezelfdegezichtsuitdrukking waar Alexia nu van beticht wordt het te hebben. Zelf noemde ik het liever altijd gewoon mijn neutrale stand. Een fijne bijkomstigheid was wel dat ik wat minder snel aangesproken werd in donkere steegjes. Deze uitstraling houdt gedoe iets meer op afstand.

Heel af en toe tover ik haar daarom nog weleens tevoorschijn, mijn good old friend. Als mijn standje sociaal het in de supermarkt begeeft na een avond doorhalen bijvoorbeeld. Enorm efficiënt. De bitch face was dus misschien wel aangeleerd en niet zozeer aangeboren, maar mijn gezicht zakte op een bepaald moment wel automatisch in die stand. En ik was me er niet of nauwelijks bewust van.

Chagrijnig smoelwerkje

Hilmar Mulder, de hoofdredacteur van Libelle, haalde het op social media al even aan. En ik kan alleen maar AMEN zeggen op haar betoog. Laat Alexia nou eens met rust. Bij een man wordt nooit gezegd dat hij eens lief moet lachen. Toch? Ik vermoed ook dat een man je meteen vraagt of je ze wel alle vierentwintig in het kratje hebt bij zo’n opmerking. Niemand die van, ik noem maar even iemand, Max Verstappen verwacht dat hij een beetje lief lacht als hij aan een Grand Prix begint. En waarom eigenlijk niet? Hij vertegenwoordigt Nederland toch ook? Laten we daar dan vooral geen onderscheid in maken.

Mijn resting bitch face verdween op het moment dat ik een dienblad oppakte in de horeca. Daar werd de glimlach (vroeger) met vork en mes in de smoeltjes gebeiteld. Niet omdat ik als meisje altijd moest lachen, maar simpelweg omdat het gastvrij is. Ik kén tegenwoordig etablissementen waar ze je aannemen op je chagrijnige smoelwerkje, maar dat was toen nog niet aan de orde. Soms hoor ik mijn vroegere werkgever Kerami gewoon nog in mijn hoofd:‘mondhoeken omhoog.’ Ook al lach je niet echt, je veinst toch iets van een smirk.

Slechte manieren

Het zorgde ervoor dat ik nu, op hooguit een paar dagen per maand na, met een glimlach door het leven wandel. Maar dat betekent niet dat ik vergeten ben hoe irritant het is als mensen altijd commentaar hebben op je gezichtsuitdrukking. Bij mij was dat nog maar een klein deel van het eiland waar ik opgroeide, bij Alexia vindt het hele land en ver daarbuiten er wel iets van.

Stel je voor dat je wakker wordt op de verjaardag van je vader en heel social media ontploft blijkt te zijn. Door jou. Net nadat je een dag lang beleefd handen schudde, met iedere ziel in Doetinchem op de foto ging die dat maar wilde en ook nog eens een pakske aantrok waar zelfs de mensch met een modehart blij van werd. En dan krijg je dit.

Aan commentaar is Alexia trouwens wel gewend. Vorig jaar kreeg de prinses er ook al van langs, omdat ze niet met naam en locatie deelde waar ze haar tussenjaar doorbracht. Mensen vonden dat ze het recht hadden dit te weten, omdat ze het deels betaalden? Come on people, wat zijn dit voor manieren? En ik heb het hier over de sujetten die menen iets te mogen vinden, niet over Alexia die terecht haar privacy beschermde.

De prinsessen komen braaf opdraven als het van ze verwacht wordt. Knikken en buigen bij gelegenheden voor het land. Knippen lintjes door en zegenen monumenten. Is het dan te veel gevraagd om gewoon een beetje anoniem over de wereld te dwalen? Het is maar een jaartje. Of om je gezicht gewoon in de stand te laten staan zoals-ie staat. Ik krijg al spierpijn in mijn kaken als ik alleen al denk aan de hele dag moeten glimlachen. Om het nog maar niet te hebben over die eindeloze rij ongewassen handjes die je moet schudden. Dat moeders Max die glimlach nou zo stevig onder controle heeft, dat wil niet zeggen dat iedereen het zo hoort te doen.

Gezellige wereld

Bij de Oranjes thuis wordt de wat minder opbouwende feedback wel besproken. Alexia legde zelf al eens uit hoe ze met commentaar en kritiek probeert om te gaan. “Ik weet wie ik ben, mijn familie weet wie ik ben, mijn vrienden weten wie ik ben. Zo lang dat hetzelfde blijft en goed blijft, dan lig ik er niet wakker van.” Godzijdank.

Lieve, mooie Alexia, Je bent beeldschoon, hoe je gezicht ook staat. Laat niemand je iets anders vertellen. En wat mensen met die meningen moeten doen? Ze steken waar de zon niet schijnt. Ik snap dat jij dat in jouw rol niet en plein public mag zeggen, daarom doe ik het even voor je.

You do you, mensen. Het zou fijn zijn als we eens wat minder vinden van elkaar, daar zou de wereld een stuk gezelliger van worden. En wie weet gaat Alexia er spontaan van glimlachen. Al zou ik het begrijpen als ze dát nu voor altijd vertikt.