Franska.nl

Afgelopen, voorbij…

 

Dingen komen en dingen gaan. Ik ben vaak genoeg jarig geweest (oud genoeg, bedoel ik) om me dat te realiseren. Maar sommige dingen doen toch een beetje pijn. 

 

‘Het is afgelopen… voorbij!’ Dat moest een vriendin van me ooit tot in het oneindige herhalen na haar optreden, omdat de mensen maar niet wilden vertrekken. In die tijd was het trend, dat als de helft van het publiek al richting garderobe liep, of zelf al met jassen aan naar buiten ging, de artiest gewoon nog even tevoorschijn kwam en lekker opnieuw begon. Herman van Veen begon ooit met die truc. Zag je van lieverlee de zaal weer volstromen. Wij bleven natuurlijk gewoon zitten, omdat we wisten dat ie dat altijd deed. Met als gevolg dat er bij veel optredens van anderen ineens ook niemand meer weg wilde gaan.

 

Bij een optreden is het nog niet zo erg als het afgelopen is, je weet van tevoren dat er een begin en een einde is. Daarbij weet je ook dat er wel weer nieuwe optredens volgen. Maar bij mij is er nu iets echt afgelopen en voorbij… Ben ik best een beetje sip van.

 

Het gaat over m’n allerliefste en leukste bakker. Die is er namelijk mee gestopt.

 

• Niemand bakt zulk lekker juttersbrood als zij (ik zag vaak jaloerse blikken op de redactie als ik m’n pakje brood openmaakte). We reden er elke zaterdag elf kilometer voor om.

 

• Ze maakten geen aardbeiengebakjes, maar ‘aardbeienzoentjes’. De naam alleen al. Heerlijk. De afgelopen weken hebben we er extra van genoten, met extra kleine hapjes, om zo goed mogelijk te proeven. De aller-, allerlaatste heb ik zaterdag op. Deze:

 

 

• Allerlei bakkers in Brabant winnen een onderscheiding voor het ‘lekkerste worstenbroodje’. Voor die wedstrijd moet je je wel opgeven. Hebben zij nooit gedaan. Gelukkig maar, anders was het daar veel te druk geworden. Stiekem hadden zij namelijk de lekkerste. Ik kocht er elke keer wat extra voor m’n zus om mee te geven als ze bij ons was. Die baalt nu natuurlijk ook.

 

• Als ik half november (vlak voor m’n verjaardag) de winkel binnenstapte wist Monique het al: twee banketstaven, twee gevulde-speculaasstaven, roomborstplaat vanille en mokka (geen chocola), kruidnoten, marsepeinen worstplakjes, pepernoten, speculaasjes met geschaafde amandel, kruidnoten in chocola. Om eraan toe te voegen: ‘Wanneer trakteer je? Kom het de avond ervoor maar even hiernaast ophalen, wij zijn gewoon thuis.’

 

• ‘Zeg, is dit ding van jullie?’ Was er een plectrum gevonden bij het schoonmaken. M’n man speelt gitaar en natuurlijk weet ze dat. Ze weet ook dat hij een keer per jaar bij de bluesclub van Morgan Freeman in Clarksdale Mississippi (USA) optreedt.

 

• Weet uiteraard ook waarheen en wanneer we op vakantie gaan. Ik van hen trouwens ook.

 

• Heeft altijd tijd voor een praatje en dat ging nooit over het weer. 

 

• ‘Wat? Ben je je telefoon kwijt?’ Toen ik met die van m’n man belde, dat ik hem misschien bij hen had laten liggen. ‘Nou, hier is ie niet, ik loop wel even naar de slager, misschien ligt ie daar.’

 

• ‘Zeg, nu er toch niemand in de winkel staat, durf ik het wel een keer te vragen’, en dan kwam er een heel lief en geïnteresseerd privégesprek over medische dingen.

 

• Sinds wij thuis in complete lockdown zitten komt Jill, het meisje dat er werkt, m’n bestelling op zaterdag langs brengen. Ik wilde eerst onze vaste bestelling afzeggen, maar dat hebben ze samen heel lief voor ons opgelost. Ik heb nu dus niet eens persoonlijk afscheid kunnen nemen. Maar mooi dat ik dat ga doen als alles weer veilig is. Voor nu alvast even langs deze weg: Lieve Monique, dank, duizendmaal dank voor alles en geniet ervan samen met je man. Je bent je gewicht in goud waard, zou m’n moeder gezegd hebben. We zullen jullie zo missen.

 

Begrijp je nu waarom dat ik een beetje sip ben? Ik ben de allerliefste, leukste en lekkerste bakker kwijt. Voorgoed. Afgelopen. Voorbij.

 

Nu maar eens proberen dat zoentjesrecept los te peuteren. Als ik het te pakken heb, krijg jij het ook van me. Ik wens je een mooie week.

 

Liefs van Franska