Abby moest en zou permanente wenkbrauwenmake-up
‘Nadien zei ik dat ik bang was dat ik op het punt stond een vergissing te begaan.’
‘Nadien zei ik dat ik bang was een vergissing te begaan, maar dat was achteraf een typisch gevalletje van “jammer dan”. Ik had mijn zinnen gezet op permanente make-up voor mijn wenkbrauwen, maar we zaten een beetje krap bij kas, dus was het beter om de behandeling uit te stellen. “Dit moet zo zijn,” riep ik toen ik via een collega hoorde van een schoonheidsspecialiste die sinds kort microblading deed en daarvoor een forse introductiekorting gaf.
Opgetogen maakte ik een afspraak. Ik verheugde me op het moment dat mijn wenkbrauwen altijd en overal perfect in vorm zouden stralen. Hoe fijn om nooit meer te hoeven epileren, bijtekenen of verven!
Bij de eerste naaldjes vloog ik tegen het plafond van de pijn. “Verdoven?” vroeg de wat nerveuze schoonheidsspecialiste. Hoewel het daarna nog steeds hypergevoelig was, was het dragelijk, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Na bijna drie uur vond ik het welletjes en wilde ik het resultaat zien. Ik moest niet schrikken, want het was “een beetje rood”, volgens de mevrouw die zelf ook hoogrode konen had gekregen. Dat “beetje” was het understatement van de eeuw, want mijn wenkbrauwen waren getransformeerd tot wat op een grote brandwond leek. Het was zo’n bende dat ik niet eens kon zien of de vorm was zoals ik die had verwacht.
“Even afwachten!” zei de specialiste, maar twee dagen later zat ik bij de huisarts. Die wist het ook niet precies, omdat ik niet kon aangeven welk middel er was gebruikt, maar hield het voorlopig op een allergische reactie. Ik kreeg een crème en antihistamine. Een week durfde ik de deur niet uit. Toen trok de ergste roodheid eindelijk een beetje weg en werd het resultaat enigszins zichtbaar. Met de vorm die de specialist had gecreëerd kon ik goed als clown in het circus, en de kleur leek in niets op het warme bruin dat het had moeten worden, maar hield het midden tussen groen en een moddertint.
De volgende maanden legde ik elke cent opzij voor een behandeling om het prutswerk te laten verwijderen. Die behandeling was duur en wederom geen lolletje om te ondergaan. Het resultaat kan ermee door. Al waren mijn wenkbrauwen voordat deze ramp zich voltrok wel beduidend mooier dan wat er na al die ellende van over is gebleven.
En het ergste is dat ik nadien besefte dat ik ergens deep down had gevoeld dat ik op het punt stond om een vergissing te begaan, en dat ik een stemmetje had gehoord dat me had willen vertellen dat ik niet zo ongeduldig moest zijn.’
De naam Abby is gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van “Dit moet ik even kwijt”.
