Franska.nl

Een stille column

Dit is een stille column, in plaats van een stille tocht. 

 

Voor jou.

 

Voor jou die alle gekkigheid in de wereld gewoon maar ondergaat.

 

Die weet dat er meer mensen zijn zoals jij, maar dat je die helaas niet zo vaak ziet.

 

Of hoort. Zij schreeuwen namelijk niet. Ze zijn gewoon aan het werk.

 

Ze werken (bijvoorbeeld) in de zorg, de politiek, het onderwijs, de horeca, in winkels of op het land. En ze worden vaak aangevallen, maar zijn eigenlijk onmisbaar.

 

Want gut, hoe zou de wereld eruitzien zonder hen? Zonder eten, bijvoorbeeld, als er alleen nog maar mensen zouden overblijven die schreeuwden, in plaats van werkten?

 

En stel je voor dat er geen zorg meer zou zijn als zo’n schreeuwer dan ziek wordt? Geen politieagent als er bij hem (of haar) wordt ingebroken, en geen brandweer als zijn buurman (die tegenwoordig ook maar schreeuwt, als reactie op hem) de schutting in de fik steekt om weer even van zich te laten horen?

 

En dat de kinderen van die schreeuwers dan ook geen onderwijs meer krijgen, omdat de leraar er ook al de brui aan heeft gegeven? Toen de zoveelste schreeuwer “verhaal” kwam halen, omdat zijn kind was gecorrigeerd, en de directeur dat onacceptabel noemde, maar verder gewoon (uit angst) weer niets ondernam, heeft de leraar ook maar het bijltje erbij neergegooid. Het betaalde toch al slecht.

 

Net als zijn partner die op de ambulance zat.

 

Als je zo weinig betaald krijgt om (bijvoorbeeld) een goedbetaalde directeur van een voetbalstadion op te halen, nadat die gewond is geraakt bij rellen. En je wordt dan ook nog belaagd door hooligans die “gewoon” even iemand willen molesteren, omdat hun kluppie zojuist een spelletje verloor, dan krijg je daar natuurlijk een keer genoeg van. En dan ga je wat anders doen.

 

Dan word je influencer, of zo. Of je gaat vervroegd met pensioen.

 

En dan stop je dus met werken en ga je lekker op een terrasje zitten.
‘Genoeg is genoeg’, zeg je dan. En laat die economie maar barsten.

 

En dan ga je zitten wachten tot er iemand van de bediening komt om jou een kopje koffie te brengen.

 

Maar die is er dan vaak niet. Dat is ook wel weer jammer.

 

In verband met personeelstekort zijn tegenwoordig veel horecagelegenheden gesloten. En dan zit je dus met die aannemer – die ook maar op een terras was gaan zitten, omdat hij niet verder kon met al zijn klussen, omdat er geen onderdelen meer werden geleverd door de oorlogen die nu overal heersen – te wachten op…

 

Ja, waarop eigenlijk?

 

Op iemand uit de politiek die dan weer roept dat dit onacceptabel is maar verder niks doet? Die ook niks meer durft te doen, omdat hij rekening moet houden met bedreigingen door schreeuwers?

 

Zucht. Ik dacht eerst dus aan een stille tocht voor jullie.

 

Of eigenlijk voor ons! Want ik vind dat ik daar zelf ook bij hoor. Ik werk hard, doe mijn best, houd me aan de regels, benadeel niemand “per ongeluk”, en beledig niemand expres, en ik hoop dat ik niet discrimineer of intimideer. Maar door de steeds weer veranderende definities daarvan durf ik dat laatste al niet echt meer met zekerheid te zeggen.

 

Dus zeg ik maar niets.

 

En eigenlijk organiseer ik die stille tocht dan ook maar niet.

 

Het helpt toch niet, denk ik.

 

We moeten als ‘niet-schreeuwers’ deze tijd maar gewoon uitzitten, en als klein overgebleven clubje maar ons best een beetje blijven doen, en voor elkaar blijven zorgen.

 

En in plaats van die stille tocht plaats ik dan maar een stille column.

 

Ik denk aan ons, harde werkers.

 

Lieve, beleefde, “gewone” mensen.

 

Deze stilte is voor jullie:

 

……………………………..

 

……………………………..

 

Liefs