Franska.nl

Ik heb van die handige dingen van heel stevig ijzer. Ooit bij de Theetuin in Weesp gekocht. Zo ongeveer het enige tuinartikel dat al dertig jaar meegaat. Weet niet of ze die dingen nog steeds verkopen, want ben er al heel lang niet meer geweest. (Aanrader trouwens.) Het zijn halfronde beugels met twee poten, die je heel makkelijk in de grond kunt prikken. Een plant die een beetje in het gareel gehouden moet worden, zet je in een klap netjes op z’n plaats. Als de grond tenminste niet zo is, als bij ons laatst. Keiharde klei. Niet doorheen te komen.

Ik wilde even die loeigrote varen met z’n overdreven territoriumdrift tot de orde roepen. Stond dus als een gek op zo’n ijzeren ding te duwen en voorover te hangen om die prikkers de grond in te krijgen, was ik even vergeten dat een tuinman alvast zo aardig was geweest om onze buxus weg te halen en daarbij de laatste tien centimeter stronk te laten staan. Daar viel ik dus ineens over. Het ijzersterkte apparaat dat ik in de grond probeerde te prikken, hield me tegen, maar dat ik in een soort slowmotion volledig ten val kwam was onvermijdelijk. Zelfs met m’n hoofd plat op de grond.

Prikte daarna iets ontzettend aan m’n voorhoofd. Ik vermoedde dus dat er zonder dat ik het gezien had een braam of roos achter die varen opgekomen was. Maar in de spiegel zag ik niets. Toch bleef het maar prikken. Weer eens gekeken. Niets te zien. Man gekeken. Ja, het zag wel een beetje rood. Tot ik op het idee kwam om eens achter die varen te gaan kijken waar ik dan met m’n harses op terechtgekomen was. Hum. Brandnetels. Meevaller. Prikt, maar niet gevaarlijk. Na een halve dag was het geprik verdwenen. 

Toen ik dit val-verhaal aan m’n vriendin vertelde, kreeg ik te horen dat ik naar een bejaardenhuis moest, want daar schijnen ze je te leren hoe je moet vallen in een cursus valpreventie. Ik zag me al rollebollen daar met de oude mannetjes. Denk er dus nog even over…