Met de paplepel

Als iets er echt met de paplepel ingegoten is, krijg je het er nooit meer uit. Ik heb dat met kleren.

 

 

En wel met ZONDAGSE kleren. En zondagse schoenen. En met kleren en schoenen afdragen. Heb jij dat ook? Koop ik iets nieuws, blijft het vaak maar wachten tot de gelegenheid echt speciaal en bijzonder genoeg is. Niet dat het meteen de volgende dag al mee mag doen. Kom op, het is geen zondag. Zo ging dat vroeger.

 

En zo gaat dat bij mij nog steeds. Vandaar dat nieuwe kleren en schoenen bij mij vaak helemaal niet zo ‘in the picture’ komen in het begin. Soms zelfs jaren gloedjenieuw blijven. Dat ik er dan voor de tweede keer verliefd op word, als ik ze ineens weer in de kast zie staan of hangen. Pas als ze een paar keer mee hebben mogen doen, mogen ze vaker. Mogen ze als het ware wél ‘doordeweeks’. Op een gegeven moment wil ik ze zelfs elke dag aan. En dan komt er een moment dat ze ineens ‘af’ zijn. Niet meer mee mogen doen. Alleen nog bij casual gelegenheden, zoals boodschappen doen bijvoorbeeld.

 

Nog erger is, dat ze echt niet weg mogen als ze nog goed zijn, want wie weet? Kan zomaar ineens weer ‘aanslaan’. En dat gebeurt dan ook regelmatig.

 

En dan het afdragen. Zouden die jonkies daar nog van weten? Hoezo dingen wegdoen waarmee je nog kunt schilderen of in de tuin kunt werken? Noem mij maar ouderwets, maar ik vind het best bijzonder als iemand nieuwe kleren bestelt en er meteen de volgende dag mee naar het werk gaat. Doen heel veel modemeisjes om me heen. En oh ja, ik vind het ook een beetje lastig, als mensen zeggen ‘Wat leuk! Dat vest, die schoenen, die bril, heb je die nieuw?’ Dat je dan gewoon ‘ja, leuk, dankjewel’ moet zeggen in plaats van hoe goedkoop het was of hoe lang je het al hebt. Hebben ze me vroeger nooit geleerd.

 

En nu wil ik dus graag van je weten of het een generatieding is, deze zondagse-kleren- en afdraag-kleren-les.

 

Door Franska

 

Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.