Franska.nl

Ik had het dinsdag over afspraken maken.  Eigenlijk allemaal nog niet zo gek als het verhaal van m’n moeder, die in Brabant kwam wonen en een loodgieter had besteld. De man had gezegd dat ‘ie dinsdags het fornuis zou komen aansluiten. Best handig als je bijvoorbeeld iets wil koken. Een keer raden: die hele bewuste dinsdag niemand geweest.

Waarna de Brabantse buurvrouw m’n moeder uitlegde dat je er in Brabant ook altijd drie moest bestellen, dan kwam er in elk geval eentje. Toen we een paar jaar later naar boven de rivieren verhuisden en er weer een fornuis moest worden aangesloten, belde ze er dus voor de zekerheid meteen drie. Die vervolgens alle drie tegelijk op het afgesproken moment voor de deur stonden. Bleek die regel dus alleen voor Brabant op te gaan.

Toen ik zelf later voor m’n studie naar Brabant verhuisde, waarschuwde m’n moeder: ‘Denk eraan, ze doen daar aan een stief kwartiertje.’ Wat zoveel inhield als: reken erop dat je soms zomaar een uur op iemand zit te wachten. Dat was bij ons thuis vroeger in Dordrecht niet aan de orde. Afspraak was afspraak. Kwart voor vier was kwart voor vier en niet tien voor vier. 

Later in m’n werk viel het me ook op dat mensen nogal ruim met het begrip tijd omgingen. Ik stond er binnen de kortste keren om bekend altijd exact op tijd te willen beginnen. Ik rekende mensen zelfs voor, dat als we met z’n achten tien minuten op elkaar zaten te wachten, dat we dan dus tachtig minuten werktijd kwijt waren. Toen ik later een keer iemand, waar ik in die tijd mee gewerkt had tegenkwam, zei ze vol trots: ‘Kijk eens, ik draag tegenwoordig een horloge!’ Langzaamaan heb ik het streven naar punctualiteit een beetje opgegeven. Ik bleef gewoon doorwerken tot iedereen er was. Genoeg te doen in die laptop. Ik kreeg trouwens ook het donkerbruine vermoeden dat de Brabantse volksaard zich in de tussentijd door Nederland verspreid had. Vechten tegen de bierkaai dus. Tenslotte hoor je in Amsterdam intussen ook heel vaak die zachte g.

Ik maak het juist hier in Brabant niet vaak meer mee, maar af en toe… breek me de xxx niet open. Mij hoor je niet. Uit mijn mond geen kwaad woord over Brabant en de Brabanders. Tenslotte ben ik er zelf ook eentje.