Van mijn jongste dochter houd ik net iets meer
Titia loopt er niet mee te koop. Sterker: ze heeft het nog nooit uitgesproken. Toch houdt zij meer van haar ene dan van haar andere dochter en daar heeft ze het oprecht moeilijk mee.
‘Dat moeders van al hun kinderen evenveel houden? Ik durf dat te betwijfelen. Ik heb mijn best gedaan. Heel erg hard geprobeerd om van mijn ene dochter net zoveel te houden als van mijn andere dochter. De waarheid is dat ik dat niet kan. Met mijn jongste heb ik een klik die natuurlijk is. Zij ís mij. We denken hetzelfde, voelen hetzelfde en zijn hetzelfde. Aan een half woord van elkaar hebben we genoeg. We hebben zelden gedoe met elkaar. Ik ben lief voor haar en ik krijg van haar eenzelfde soort liefde terug.’
‘Met mijn oudste dochter is het altijd afwachten hoe haar pet staat. Ze kan ongenadig fel tegen me zijn. Vaak om redenen die ik niet begrijp. Ze is explosief, impulsief, onberekenbaar. Dat zijn eigenschappen die mij niet eigen zijn. Soms kijk ik naar haar en vraag ik me af hoe dit mijn kind kan zijn. Niet dat ik niet inzie dat je ook zielsveel kan houden van iemand die juist heel erg verschilt van jezelf. Maar het is vooral de zachtheid die ik in haar mis. En dat harde in haar waardoor ik me vaak afzijdig houd en haar van me af duw.’
‘Ze gaat bijna de deur uit, mijn oudste. Als ik eerlijk ben zie ik er erg naar uit eindelijk te kunnen ontspannen in mijn eigen huis. Toen ze klein was ging het overigens nog wel tussen ons. Het omslagpunt kwam in haar puberteit. Vanaf die tijd heb ik lopen overcompenseren. Want het zou me toch niet overkomen dat ze zou voelen dat ik meer om haar jongere zusje gaf dan om haar? Er zijn best veel momenten dat ik haar had moeten aanpakken of corrigeren maar dat ik dat niet deed omwille van de lieve vrede. Inmiddels is onze relatie zo ontspoord dat ik een groot deel van de tijd een toneelstukje loop op te voeren. Natuurlijk werkt dat niet en dwing ik daarmee geen respect af. Ze is per slot van rekening niet gek en voelt heus wel wat er speelt. Haar manier van tegen mij praten is snauwen geworden en als ik haar soms naar me zie kijken zie ik niets dan diepe minachting. In plaats van het aan te pakken kijk ik ervan weg. Dat maakt de pijn er niet minder om. Ik voel me stikeenzaam in mijn relatie tot haar en omgekeerd zal dat zeer zeker ook gelden.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
