Ze houdt zichzelf voor dat ze niet zo boos had moeten worden. Dat ze heus wat meer begrip had kunnen tonen, redelijker had kunnen zijn. Waarom schiet ze toch altijd zo uit haar slof? Terwijl ze eigenlijk toch ook donders goed weet dat ruziën geen ene bal uithaalt. Dat ze er eerder zichzelf mee heeft dan hem.
Ze heeft zich al heel vaak voorgenomen om wat minder veeleisend te zijn. Want dat is wat hij van haar vindt. Ze zou hem wat meer moeten nemen zoals hij is. Per slot van rekening neemt hij haar toch ook zoals zij is? Hij is nu eenmaal anders in bepaalde dingen. En daarover zou ze zich niet druk moeten maken. Gewoon de dingen nemen zoals ze komen.
Maar hoe kan ze zichzelf proberen te dwingen om genoegen te nemen met dingen waar ze in haar hart ongelukkig van wordt? Als zij iets aan hem belooft kan hij wel op haar rekenen. En zijn de rollen nou echt zo eerlijk verdeeld tussen hen? Zij heeft toch net zo goed een fulltime baan? Zij zou toch ook om de haverklap een reden kunnen vinden om later thuis te zijn en niet voor het eten te zorgen?
Natuurlijk heeft ze wel gelijk en natuurlijk zou het hem netjes staan om een beetje mee te werken. Natuurlijk heeft ze het volste recht om op haar strepen te gaan staan. Maar diep in haar hart is ze bang om hem kwijt te raken. Daarom houdt ze zichzelf voor dat ze niet zo moeilijk moet doen.
Doet ze echt zo moeilijk? Of doet ze zichzelf gigantisch tekort omdat hij er zo goed in is om de rollen om te draaien en haar het gevoel te geven dat het aan haar ligt als ze hommeles hebben? In dat geval troost het haar misschien om te denken dat ze daar niet alleen in staat en dat er een heleboel andere vrouwen zijn die daar ook last van hebben.
