Met Brigitte op huwelijksreis
Voor als je zelf nooit bent geweest. Of wel, maar het je plezant lijkt om eens te kijken hoe een ander zo’n huwelijksreis aanpakt. Brigitte is met haar kersverse man op honeymoon en Franska.nl is een klein beetje mee. Lees mee in haar dagboek.
Dag 5
Hoofd weer helder, maag gekalmeerd, dus laat Kroatië maar komen. Net als wij is de zon al op, als we de kust zijn genaderd. Een rotsachtige, woeste kust waar alleen de allersterkste naaldbomen zich aan vast hebben weten te klampen. Na het ontbijt gaan we van boord waar mijn benen aanvankelijk nog moeten wennen.
‘Zeebenen.’
‘Nee joh. Zeebenen zijn juist vast. Zodat ze je zonder zwabberen en ook als het schip schommelt, over het dek kunnen dragen.’
We nemen een taxi naar de oude ommuurde binnenstad – mustsee – van Dubrovnik. Wat heet oud? De geschiedenis van dit bolwerk gaat terug tot de 7de eeuw en mooi is een understatement voor wat we zien. De straten lijken met marmer te zijn geplaveid. Ze weerkaatsen het zonlicht als een spiegelruit.
Enige probleem? Het is hier vre-se-lijk druk. Te druk.
‘Zullen we?’
En dan nemen we een tuktuk die ons meeneemt de bergen in, waar de kruidige geur van de oude naaldbomen in onze neus prikt waardoor het met onze ogen dicht lijkt alsof we in een weldadige Spa zijn beland. Op het hoogste punt stoppen we. Vanaf dit punt ligt Dubrovnik er kalmpjes en vredig bij. Al was dat, nog niet eens zo lang geleden, wel anders.
Onze tuktukdriver vertelt dat het historische centrum tijdens de Kroatische onafhankelijkheidsoorlog in december 1991 zwaar beschadigd werd. Hij wijst achter ons, naar de grens met wat nu Bosnië heet. Vanuit de bergen werd de oude binnenstad door het leger met tweeduizend mortiergranaten beschoten. En daarna met steun van UNESCO weer in oude glorie hersteld.
‘Dat is UNESCO geraden ook!’
We kijken naar beneden naar een stad waarvan de oorlogswonden weliswaar genezen zijn, maar waarvan de littekens altijd zullen blijven. En ik bedenk dat mijn dochter net één jaar was toen ik de stroom van beelden over de gruwelen van de Balkanoorlog aan me voorbij zag komen. En dat ik me niet durfde voor te stellen hoe het moest zijn om met een baby opgesloten te zitten in een dergelijke hel. Acht maanden geen elektra en stromend water in dit geval.
‘Zijn jullie blij nu jullie onafhankelijk zijn?’ vragen we onze gids.
Hij kijkt ons zo strak aan dat we even bang zijn de verkeerde vraag gesteld te hebben.
‘Blij? Wij zijn trots!’
Als we al tuktukkend weer afdalen zeggen we tegen elkaar dat het maar eens afgelopen moet zijn met al dat gemekker in ons thuisland.
‘Wij mogen onszelf gelukkig prijzen.’
‘En dat nog wel in meerdere opzichten.’
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
