Mondhygiënisten schrijven met een vork

 

Wat? Betaal ik hier per vijf minuten? Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan!

 

Ik moet even bijkomen van deze wachtkamer met designbank, designschommelstoel, fluffy karpet op eikenparket, twee Apple laptops op een notenhouten bureaublad en hyperstrakke incheckbalie met vier oplaadpunten voor je mobiele telefoon. Is dit echt de tandartsen/mondhygiënisten/orthodontisten-praktijk waarbij mijn tandarts zich heeft aangesloten of ben ik per ongeluk binnengelopen bij een high-end advocatenkantoor?

 

‘Sorry dat ik u even moest laten wachten,’ zegt de mondhygiëniste waarmee ik, heel hip, op maandagavond om 20.15 uur heb afgesproken. Ik zeg dat dat niks geeft omdat ik zonder problemen wel tot morgenochtend in die wachtkamer had kunnen doorbrengen.

 

Vijftig minuten, zegt ze, heeft ze voor me gereserveerd. ‘Wat? Zo lang? Waarom?’ Omdat ik een nieuwe cliënt ben, zegt ze. En je weet maar nooit wat je bij nieuwe cliënten tegenkomt. Daarbij, zegt ze, ziet ze in mijn status dat ik bijna twee jaar niet meer ben geweest. ‘Nou. Zo nieuw ben ik dus niet, als je mijn status hebt, wat ik inderdaad wel mag hopen gezien ik eigenlijk gewoon bij mijn oude tandarts kom die alleen maar in een nieuwe praktijk zit.’

 

En dan snoert ze me gauw de mond en kan ik alleen nog maar kijken. Naar haar lasbril en blauwe mondkapje die worden omlijst door haar blauwe hoofddoek, naar de witte mouwen van haar uniform en naar de blauwe latex handschoenen. Na een eerste verkennend rondje langs tanden en kiezen mag ik weer. Antwoorden op haar vraag ‘of ik medicijnen gebruik’ bedoel ik. ‘Hoezo?’ ‘Omdat dat bij de intake hoort,’ zegt ze.

 

En zo keuvelen, prikken, schrapen en krabben we een dikke drie kwartier vol. Waarna ze me alleen nog waarschuwt voortaan ‘liever vier dan twee keer per jaar te komen, omdat de pockets van de kiezen waarop de bruggen gebouwd zijn gevaarlijk groot zijn en ik die kiezen kan verliezen als de ontstekingen naar het kaakbot doorschieten’ Ontstekingen? Nooit wat van gemerkt!

 

Ik moet even bijkomen van deze voor mij totaal nieuwe mondhygiënisten-experience, die ik heb afgesloten met het maken van een nieuwe afspraak voor over drie maanden omdat ik er niet aan moet denken die kiezen te zullen verliezen.

 

Een week of wat later volgt de factuur waarop staat dat ‘mijn nota reeds is gedeclareerd bij mijn zorgverzekeraar, maar dat die op basis van mijn zorgpolis € 0,00 vergoedt’ (had ik ze van tevoren ook wel kunnen vertellen, dan hadden ze die moeite niet hoeven doen). Dan een code en een polisnummer en een geboortedatum én… het bedrag, dat is opgebouwd uit modules van vijf minuten, waarvan ik er elf heb geconsumeerd.

 

Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik de tijd nam om vragen te stellen, dat ik antwoorden gaf, dat ik gewoon liep in plaats van sprintte van die wachtkamer door die gang naar de behandelkamer. Hoeveel minuten zou ik daarmee hebben lopen verdoen. Vijf? Tien? Mooi dat ze wel allemaal op mijn nota staan en ik ze betalen moet.

Door: Brigitte Bormans

Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.

Afbeelding van Brigitte Bormans