Zou ik hem de waarheid zeggen?
Durft Margreet haar vrienden een verbale ‘corrigerende tik’ te geven als ze naar haar idee over de schreef gaan? En wat zou ze tegen Trump zeggen als hij een vriend was?
‘In hoeverre durf jij je vrienden de waarheid te zeggen?’ Ik kom de vraag tegen boven zo’n zelftest waarbij je met het beantwoorden van een vraag of vijftien ontdekt wat voor type vriendin/partner/moeder/werknemer je bent. Al weet ik dat die dingen soms met net zo’n grote duim in elkaar worden gedraaid als de horoscoop in een dagblad, ik kan het nooit laten ze te doen.
Uit déze test komt naar voren dat ik ‘…best wat vaker tegen je vrienden mag vertellen waaraan ze volgens jou nog kunnen werken. Juist als vriend(in), heb je de verantwoordelijkheid dingen te zeggen die anderen niet durven te zeggen.’
Uit een dikke duim gezogen of niet, ik voel me geraakt. Hoe eerlijk ben ik tegen mijn vrienden? Durf ik ze een verbale ‘corrigerende tik’ te geven als ze naar mijn idee over de schreef gaan? Ik graaf diep in mijn geheugen, maar kan me geen moment herinneren dat ik een vriend(in) nou eens even flink de waarheid zei.
Nu moet ik zeggen dat er tussen mijn vrienden – bij mijn weten – niemand is die de onbedwingbare behoefte voelt om met een geladen Kalasjnikov in de rondte te zwaaien en her en der wat mensen neer te maaien. Ook heb ik – geloof ik – geen vrienden die op straat oude vrouwtjes beroven om zo in hun dagelijkse shot te kunnen voorzien. In de minder erge categorie ‘schoonheidscorrecties’ is er nog geen van mijn vrienden zo ver gegaan dat ze zich een eendenbekje hebben laten spuiten of de oogleden hebben laten opknopen tot achter de oren. En al hádden ze… Wat zou het voor zin hebben daar wat van te zeggen?!
Mijn vrienden beperken zich tot het af en toe in een gewaagde kleur verven van hun haren, met een wijntje te veel op niet-zulke-handige-uitspraken-doen en/of in hun liefdesleven niet de gelukkigste keuzes te maken.
Ik vind niet alles wat mijn vrienden doen even mooi, slim of bewonderenswaardig. Maar hee, ben ik zelf Misses Perfect?! Is mijn idee van wat mooi, slim en bewonderenswaardig de maatstaf waarmee ik m’n vrienden de maat moet nemen?! Ik ben altijd bereid mijn mening te geven, als ze die graag willen horen. Maar ik realiseer me – en zij hopelijk ook – dat het slechts een mening is, geen feit.
En toch, en toch… Wat als ik wél een vriend(in) zou hebben die over de grenzen van het algemeen betamelijke glijdt? Wat als ik zie dat die persoon andere mensen schade berokkent? Wat als ik, pak ‘m beet, een vriend zou hebben als Donald Trump? Ik kan me daar vrijwel niets bij voorstellen, maar met dat idee in m’n hoofd, maak ik die vriendschapstest nog een keer. Deze keer is de uitslag: ‘Jij neemt als vriend(in) geen blad voor de mond. Dat maakt je niet altijd populair bij je vrienden, maar ze weten wel bij wie ze moeten aankloppen als ze de waarheid willen horen.’
Vrienden met Trump… dat gaat ‘m niet worden, dus voor mij geen golden opportunity om hem de waarheid te zeggen. Maar ik hoop dat er ergens onder zijn schare friends iemand is, die de test net zo maakt als ik – de tweede keer dan!
Margreet Botter woont met man en zoon in het midden van Nederland. Ze werkte jaren bij Libelle, waar Franska haar baas was. In de loop der jaren bloeide er een voorzichtige vriendschap tussen de twee, die zich nog steeds aan het ontwikkelen is.
