Zorgvakantie
Voor het derde jaar op rij niet op vakantie. En nou heb ik in mijn eigen tuin niks te zeuren, maar toch… wisseling van omgeving is ook fijn.
En de wasmachine en de stofzuiger neem ik doorgaans niet mee op vakantie, maar die staan hier thuis natuurlijk gewoon door te jengelen om aandacht. En die dakgoot moet nog leeg en die kliko nog gereinigd en die… nou ja, je kent het wel als je thuisblijft.
En dan heb ik het mezelf al makkelijk gemaakt door nu soms het gemaaide gras te laten liggen. Scheelt een heleboel gesjouw met zware bakken. Tijdsdruk blij, rug blij, ik blij, en met heet weer het korte gras misschien ook wel blij.
Maar toch… een échte vakantie…
Alleen nu manlief op de coronatijd-inlooptijd-wachtlijst staat voor nog een operatie, en we onze mantelzorgtaken hebben voor ouders die erg veel zorg nodig hebben (en die een diagnose nodig hebben voor hulp, maar door diezelfde wachtlijsten die diagnose nog steeds niet hebben, omdat er steeds maanden zit tussen alle onderzoeken en de team-overleggen, en het tekort aan artsen en de vakanties die ook alle zorgverleners natuurlijk nodig hebben), blijven we maar gewoon thuis. Pfff.
Ik heb nog even overwogen om ergens in de buurt te gaan uitpuffen, maar er gaat geen dag voorbij dat er om hulp geroepen wordt, dus dan moet ik toch steeds weer terug naar huis. En dan vind ik het zonde om alleen maar in een ander bed te slapen, maar verder elke dag hetzelfde te doen. Zorgen, zorgen, zorgen.
Dus blijf ik maar op eigen honk. Ga ik in mijn hoofd wel op vakantie.
En als ik dan mijn ogen sluit, zie ik mezelf als een dolle in de rondte rennen om alles te regelen voor ons vertrek. Koffers inpakken, verzekeringen checken, planten extra water, vuilnisbakken legen, koelkast uitzetten, sleutels naar de buren en gaan met die banaan.
Vervolgens staan we een tijdje in de file en zit ik in de auto ineens te dubben of ik de strijkbout wel heb uitgezet na het toch nog even strijken van dat ene jurkje. En heb ik het jurkje daarna eigenlijk wel in de koffer gedaan? Of hangt het nu nog over de strijkplank?
Verdorie. Ik twijfel.
Buren bellen? Of wachten tot we zijn aangekomen en dan eerst even checken of het jurkje in de koffer zit? Want als ik bel en alles is gewoon in orde, kom ik zo raar over en dan… o, we rijden weer.
Daarna parkeer ik op de luchthaven en gaan we vier uur in de rij staan. Pfff, dat is een halve werkdag. Had ik mooi dat ene stuk nog kunnen schrijven over… nou ja, laat maar.
Maar wat nou als onze koffers dadelijk ook nog zoekraken en ik dan niet kan checken of mijn jurkje… O, gut, paniek!
En daarom rij ik toch terug en annuleer ik deze vliegvakantie. Dat kan dus gewoon als je alleen in je hoofd op vakantie bent! En ik had er na die halve werkdag in de rij staan ook eigenlijk alweer genoeg van.
Dus toch maar weg in eigen land. Nederland is ook mooi en… hè jakkes… wat ligt daar nou in de berm? Is dat nou asbest? Wat erg. Hoe komt dat daar?
En wat doen al die banden hier op de rijbaan. En die mesthopen? Remmen!!!!!
Pffff. Ik sla maar af. We gaan wel ergens anders kijken, meld ik mijn man die naast me zit en niet lang meer kan staan en zitten, omdat zijn heup nog niet is hersteld.
O, hemel staat daar nou een berm in brand? En dat met dit droge, warme weer!!
Ik gooi dus de auto in de berm, ruk de brandblusser uit de kofferbak en krijg het vuur gelukkig nog nét uit voordat de hele Veluwe in de hens staat.
Pfffff…
En dan word ik wakker en besluit ik thuis te blijven en gewoon even wat minder te gaan zorgen voor anderen.
Is ook vakantie! Toch?
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
