En de halve wereld blijkt het al te kennen intussen. Jij natuurlijk ook. En zo niet, dan misschien leuk om het juist nu te kopen, want het is extra mooi nu.
Privé ben ik lang niet zo ‘pushy’ of in mooi Nederlands gezegd ‘drammerig’ als op het werk. Op het werk MOET alles altijd. En liefst meteen. Maar thuis… Ik doe het wel zelf als het per se moet, mij zal je nooit iemand op zien jutten, ho maar. Ik vind het zelfs nog te zielig om iemand wakker te maken, dus ook dat moet je bij voorkeur niet door mij laten doen. Al slaap je tot diep in de middag. Ik laat je lekker knorren. Je zult het dan wel nodig hebben.
Als ik echt vind dat er iets moet gebeuren thuis, zeg ik hooguit: ‘Ik hoor wel van je wanneer je het wilt, dan kan ik zorgen dat de spullen klaarstaan.’ Jaja. Watje. Ik weet het. Privé-watje dan hè?
Laatst werd deze eigenschap door m’n zus benoemd, anders zou ik het zelf niet eens in de gaten hebben gehad. Zo van: ‘Iemand achter de vodden zitten, dat kan jij niet, je pusht nooit iemand.’ Helemaal waar. Thuis dan. Gelukkig is zus wat doortastender, anders hadden we nooit het prachtige boek gehad waar m’n moeder heel veel in opgeschreven heeft. ‘Mam, vertel eens’.
M’n zus heeft het voor elkaar gekregen dat m’n moeder daar regelmatig iets in opschreef, waardoor ik nu bijvoorbeeld weet dat doperwtjes haar lievelingseten was, als kind. Toen ik dat alleen al las nadat ze overleden was, schoten m’n ogen vol, want toevallig was dat een van de laatste dingen die ik voor haar gemaakt heb.
Elma van Vliet bedacht dit boek vijftien jaar geleden. Toen haar moeder in 2001 ernstig ziek werd, realiseerde ze zich hoeveel ze haar nog wilde vragen. Dat was het begin van haar grote het-roer-om-moment. Weg bij het bedrijf waar ze carrière maakte, begon ze met ‘Mam, vertel eens’,een boek gevuld met vragen dat ze graag voorzien van antwoorden terug wilde. Het resultaat was zó waardevol, dat Elma besloot het ook voor andere mensen te maken. Zodat ook zij hun persoonlijke verhalen konden verzamelen, delen en bewaren voor volgende generaties. Het boek wordt inmiddels in zestien landen verkocht. Elma van Vliet: ‘Nog wekelijks ontvang ik ontroerende verhalen van mensen – van New York tot Malmö – die het boek invulden of ingevuld hebben teruggekregen. Deze verhalen hebben één ding gemeen: het boek hielp mensen bij het versterken van de onderlinge banden, ze kwamen meer te weten over de mensen die ze het meest liefhebben.’
Een fantastisch initiatief dit boek. Zo goed dat iemand daaraan gedacht heeft en het nog gemaakt heeft ook. Blijkt het intussen alweer vijftien jaar te bestaan en daarom komt het zaterdag in een extra mooie ‘limited edition’ uit. Ik kan iedereen aanraden om er eentje te kopen en bij je moeder neer te leggen. Of desnoods voor jezelf, zodat je een document achterlaat voor je kinderen of kleinkinderen. Natuurlijk loop ik nog regelmatig tegen vragen aan die ik niet meer kan stellen, maar dankzij m’n zus en dankzij dit boek weet ik toch lekker veel meer dan ik zonder dit boek ooit geweten zou hebben.
