Wat neem je mee? Bloemetje natuurlijk. Vind ik zelf eigenlijk altijd het leukste om te krijgen. Dus… op naar de plaatselijke bloemist. Zelf krijg ik altijd graag een bos van allemaal dezelfde bloemen zonder groen of iets anders erbij.
Of liever nog zo’n joekel van een grote bos met alleen maar verschillende bloemen. Zodat het eruitziet alsof je het half uit je eigen moestuin en half uit de berm hebt geplukt. Ja, leuk! Dat ging ik regelen met die bloemist. Niet zo koeiegroot, zoals ik het zelf het allerleukste vind, want meestal heeft iemand niet zo’n loeier van een vaas in huis. Maar toch. Een flinke bos vol gezelligheid en kleur ging het worden.
Ik in m’n beste Italiaans omstandig uitgelegd, dat het dus moest lijken of ik het zelf geplukt had. De mevrouw in de winkel begreep me helemaal. Vertelde ook nog trots, dat bijna alle bloemen die ze verkocht uit Olanda kwamen.
Cellofaan eromheen en lekker veel lintjes in de kleuren die ik vond passen en trots met de bos naar Catarina…
Al bij de overhandiging begreep ik dat ze niet wist wat ze ermee aan moest. Zo hoort een bos er namelijk niet uit te zien in la bella Italia. Ze zette hem in een kan en plaatste die op de grond tegen de wand…
Volgende keer beter nadenken, Franska
Een gewone bos bloemen hoort een platte achterkant te hebben, zodat je hem in een vaas tegen de wand kunt zetten. En hij hoort in een vliegermodel te zijn opgemaakt. Eigenlijk zoals bij ons een graftak er qua vorm uitziet. Dat weten we dan ook weer. Niks proberen je eigen smaak een beetje op te dringen.
