Zo leuk is het om alleenstaande moeder te zijn
Als ik mensen vroeger vertelde dat ik een alleenstaande moeder van vijf kinderen was, keek iedereen meteen geschrokken en medelijdend.
Want dat klonk wel heel dramatisch. Maar zo heb ik dat helemaal niet ervaren. Ik ging scheiden toen mijn jongste zeven was en mijn oudste vijftien. Behalve mijn eigen viertal woonde er ook een pleegdochter van veertien bij ons. Omdat ik ruzie zoveel mogelijk wilde vermijden, liet ik, behalve de kinderen, alles bij mijn ex. Het huis, de meubels, de auto, de caravan, pensioen, levensverzekering, alles. Ik zou het alleen wel redden.
En dat deed ik ook, maar ik zal er niet om liegen: eenvoudig was het niet. Ik werd kampioen eindjes aan elkaar knopen en dubbeltjes omdraaien. De eerste maand waren we zo krap bij kas, dat we hoofdzakelijk tosti’s en pannenkoeken als avondeten hadden – niet dat de kinderen dat erg vonden. Ik was altijd aan het rennen: naar werk, naar clubjes, naar de supermarkt. Mijn moeder was allang overleden, mijn vader woonde honderd kilometer verderop en andere familie heb ik niet, dus stond ik er echt alleen voor. Eens in de vijf, zes weken gingen de kinderen een weekend naar hun vader. Dan zat ik vol plannen: ik zou uitgaan, ik zou shoppen, ik zou allemaal leuke dingen doen. Meestal viel ik vrijdagavond in slaap en werd ik zondagmiddag weer wakker, zo moe was ik.
En toch was het een fantastische tijd. Er was geen ruzie meer, geen irritaties, niemand die vond dat ik ‘te soft’ was voor de kinderen. Soms was het huis een puinhoop, maar daar had niemand problemen mee. We hadden niet veel geld, maar maakten het wel gezellig. Iedere zaterdag gingen we naar de stad, waar de kinderen bij de videotheek (ja, die bestond toen nog) een film uitzochten, dan aten we een ijsje en ’s avonds hielden we dan filmavond met chips en chocola. Allemaal samen op mijn knaloranje hoekbank, kaarsjes en kacheltje aan. Supergezellig. Het was altijd zoete inval en hoeveel vriendjes of vriendinnetjes er ook kwamen, bleven eten of slapen in ons kleine huurhuisje, het kon altijd.
Inmiddels is mijn leven een stuk rustiger en makkelijker. De kinderen zijn volwassen en ik heb alweer ruim tien jaar een relatie, waar ik heel gelukkig mee ben en op wie mijn kinderen ook dol zijn. Een scheiding is niet makkelijk, alleen kinderen opvoeden ook niet, maar het heeft me ook veel gebracht. Ik ben sterker geworden, onafhankelijker en de band met mijn kinderen is supersterk. Ondanks alle puberperikelen waren we samen een team en dat zal nooit anders zijn.
Door: Redactie Franska.nl
