Franska.nl

‘Zo lang ik me kan herinneren was mijn moeder graatmager’

 

 

‘Heel lang was er geen reden om daar iets achter te zoeken.’

 

 

‘Zo lang ik me kan herinneren was mijn moeder graatmager. Omdat ik haar nooit anders had gezien heb ik er jarenlang ook niets achter gezocht. Mamma was gewoon heel erg dun terwijl ze wel in de gelukkige omstandigheid was dat ze alles kon eten, ging het verhaal altijd. ‘Kwestie van een snelle stofwisseling’, noemde ze het zelf. Daar was ze mee gezegend en daardoor kon ze alles eten wat ze maar wilde.

 

Ik denk dat ik een jaar of tien was toen ik me ging afvragen waarom ik altijd ‘thee nummer 8’ voor haar mee moest nemen als ik boodschappen ging doen in het plaatselijke supermarktje. Eerst deed mijn moeder er wat vaag over maar na wat aandringen legde ze het een beetje uit. Die thee is inmiddels al heel lang niet meer in de handel, maar het was een heftig laxeermiddel. Toen ik nog wat ouder was ging het me opvallen dat mamma best regelmatig moest overgeven. ‘Niks aan de hand’, zei ze als ik bij haar ging kijken als ik het hoorde. ‘Ik heb natuurlijk weer veel te veel gegeten. Dom van me!’ 

 

Inmiddels weet ik dat mamma boulimia-patiënt was en dat die ziekte haar heeft ontwricht en gesloopt. Eten, haar figuur en haar uiterlijk waren het enige waar ze zich ooit echt druk om heeft gemaakt. Later kon ik de symptomen herleiden. De vreetbuien en het braken, de laxeermiddelen en het obsessief in haar ondergoed voor de spiegel draaien.

 

Ik wist hoe ver ze heen was toen haar gebit was aangetast door het voortdurende braken, haar stem hees werd, ze grauw zag en haar haar steeds dunner werd. In wezen zag ze er net zo slecht uit als het met haar ging. Daar was ze zichzelf overigens ook van bewust want ze raakte steeds meer geïsoleerd en stootte iedereen van zich af. Toen mijn vader het niet meer trok en de scheiding aanvroeg was ik net het huis uit. Dat was pas het moment dat alle puzzelstukjes op zijn plek vielen. 

 

Eerst wilde ik nog geloven dat ik iets voor mamma betekenen kon, haar kon helpen. Mijn vader drukte me op het hart om dat niet te doen. Hij had al veel te veel kostbare jaren tevergeefs opgeofferd. ‘Ze kan niet geholpen worden’, zei hij. Het was te laat en ik moest aan mezelf denken want ik had nog een leven en een toekomst voor me.

 

Een jaar na de scheiding belde mijn vader dat mamma er een einde aan had gemaakt. Ze had maar heel weinig slaappillen nodig gehad om dat te bewerkstelligen. Haar lichaam was uitgemergeld en totaal op. Ze woog nog maar veertig kilo toen ze stierf. Schuldgevoelens hebben we gelukkig niet. Misschien zijn we eerder opgelucht dat ze eindelijk rust vond.’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.