Je zal maar zo’n bofkont zijn als ik
Altijd leuke banen gehad. Dat kan vast niet iedereen zeggen. En ach, natuurlijk werd er ook weleens gemopperd.
Door de fotograaf bijvoorbeeld, die naast me zat in de auto: ‘Waarom moeten we %&@*#@!!!!! zo’n end rijden voor een foto?’
Doordat ik dit boekje zag schoot me ineens die reis weer te binnen
1986. Marja en ik werkten bij handwerkblad Ariadne en mochten op reis naar Normandië om een reportage te maken. Bedoeling was dat we thuiskwamen met een groot compleet artikel inclusief ontwerpen voor handwerk, zoals truien, merklappen en andere leuke ‘zelfmakers’. Uiteraard maakten we een zo uitgebreid mogelijke studie van alles wat we in een week konden bereiken en bereizen. We bezochten prachtige plekken, beladen plekken (daarvan zijn er natuurlijk nogal wat in Normandië), bibliotheken, markten, kerken en uiteraard musea, waaronder dat van het wereldberoemde Tapis de Bayeux. Niks mobieltjes en dus ook niks Google hè? 1986, alles ging een stuk ingewikkelder. Met zo’n mobieltje hadden we de bibliotheken bijvoorbeeld over kunnen slaan.
In elke hotelkamer richtten we meteen een soort werkhoekje in, altijd op van die gammele mini-tafeltjes, waar ik dan aan zat te ontwerpen en tekenen. Ondertussen schreef Marja op de rand van het bed de teksten en plakte en knipte ze alle voorbeeld-pagina’s in elkaar. Aan het einde van de reis hadden we zo alles klaar, konden terug naar de redactie en aan de slag met het uitvoeren van de ontwerpen. We hadden onder andere een prachtige tas met een geborduurde wolkenlucht van impressionist Boudin, een Normandische merklap en truien waarvoor de fantastisch mooie kliffen ven Etretat model hadden gestaan. Met alle producten en een paar enorme tassen met stylingspullen en kleding ging ik dan samen met fotograaf en fotomodellen een paar maanden later terug om alles te fotograferen.
We logeerden met de fotoploeg in Honfleur, want dat lag lekker centraal en is ontzettend fotogeniek. Als je tenminste kans ziet om de toeristen buiten beeld te houden. De derde dag gingen we richting Etretat. Dat was in 1986 een stuk ingewikkelder en vooral langer dan nu. Je moest toen nog over de Pont de Tancarville, een dik uur rijden. De loeigrote Pont de Normandie was er nog niet. Toen na veel gemopper onderweg eindelijk de fotomodellen in de truien met het dessin van de Etretat-rotsen voor de lens kwamen zei de fotograaf ineens helemaal blij: ‘Die truien hebben gewoon hetzelfde dessin als die rotsen hier, dat is toevallig!’ Toevallig? Het was gewoon ontzettend knap wat Marja had weten te breien. Prachtige zachte tinten in exact het mooie ‘laagjesdessin’ van de rotsen. Hoe vaak die truien wel niet zijn nagebreid. En die foto’s! Zo ontzettend mooi.
Maar wat ik nou eigenlijk wil zeggen: mocht je altijd in een klap doorrijden naar Bretagne… niet doen. ‘Doe’ Normandië eens een keer goed. Niet alleen interessant vanwege alles wat daar in de Tweede Wereldoorlog is gebeurd, maar ook dat eten, de kazen en de cider, de musea, de prachtige plekken. En sla vooral Honfleur en Etretat niet over. O ja, en het Satie-museum in Honfleur.
Marja voegt daar per app nog dit aan toe:
O… Normandië! Slingerende landweggetjes met appelbomen, vakwerkhuizen, veel mistletoe en van die door hedera omgroeide bomen. En de krijtrotsen, voor ‘t eerst rog met zwarte botersaus gegeten. En Honfleur met die leistenen gevels en daken, zo leuk.
Dat ik (als Italië-fan) zomaar over Normandië schrijf komt dus doordat ik het boekje van Anna Roelofsz zag. Zij is al als kind zo verliefd geraakt op Normandië, dat ze er uiteindelijk in 2018 is gaan wonen. In dit boek deelt ze al haar mooie adresjes en bezienswaardigheden. En tja, de beste tips krijg je natuurlijk altijd van de locals. Een absolute aanrader dus. Geïnspireerd geraakt en zin om linea recta naar Normandië te rijden? Dan moet je dit boekje gewoon meenemen.
Je kunt het trouwens ook winnen. Want ik mag er twee weggeven. Even een reactie achterlaten op Facebook en je maakt kans. Volgende week maandag maak ik daar de winnaars bekend.
Had ik al gezegd dat je er zo lekker kun eten? Denk het wel hè? Vind ik altijd een extra pluspunt. Ik wens je een fijne en lekkere week.
Liefs van Franska
Door: Franska
