Franska.nl

Zelfs op de uitvaart van mijn moeder maken mijn schoonouders elkaar het leven zuur

Als Beate onverwacht de uitvaart van haar moeder moet regelen, is ze heel verdrietig. Maar er is nog iets wat haar veel pijn doet.

Afgelopen week kreeg ik het ergste telefoontje van mijn leven. Mijn allerliefste moeder was totaal onverwacht in het ziekenhuis opgenomen met hartfalen. De artsen deden wat ze konden, maar tot mijn ontsteltenis was mijn moeder niet meer te redden. Al dagen loop ik verdoofd door het huis van mijn ouders. Er moet zoveel geregeld worden, en omdat mijn vader totaal uit het lood geslagen is, probeer ik zo goed en zo kwaad als ik kan de uitvaart in orde te maken.

 

Gelukkig hoef ik het niet helemaal alleen te doen; mijn vriend helpt waar hij kan. Hij is er voor me als de uitvaartondernemer vragen stelt waar ik zo snel geen antwoord op heb. Hij troost me als het me allemaal teveel wordt en zorgt ervoor dat ik een beetje overeind blijf.

 

Gelukkig had mijn moeder een boekje waarin ze de adressen van haar familieleden, vrienden en bekenden bijhield. In het kleine boekje met de blauwe bloemetjes staan de namen van mijn ooms en tantes, kennissen van haar bridgeclub, en de oud-collega’s van mijn vader met wie hij nog af en toe contact heeft. En natuurlijk ook die van mijn schoonouders.

 

Twee adressen welteverstaan, want mijn schoonouders zijn al jaren niet meer samen. Ze zijn gescheiden toen mijn vriend net het huis uit was. Mijn schoonvader werd verliefd op een collega. Niet fraai natuurlijk, maar het gebeurde nu eenmaal. Hij is nog steeds samen met die vrouw, en zo te zien hebben ze het heel fijn samen. Mijn schoonmoeder heeft er na al die jaren nog steeds moeite mee en koestert nog behoorlijk veel wrok tegen haar ex, mijn schoonvader. Ze is er echt in blijven hangen, zo erg dat ze zelfs niet met hem in één kamer wil zijn als we jarig zijn. Ze komt dus altijd een dag eerder of later om ons te feliciteren. Ik denk dat dat ook een van de redenen is dat mijn vriend nooit wilde trouwen. Hij had geen zin in dat gezeur op een dag die voor ons speciaal zou moeten zijn. ‘Maar ik houd net zoveel van je,’ zei hij toen hij me uitlegde dat hij zijn hele leven bij me wilde blijven, maar dan zonder huwelijksdag. Natuurlijk vond ik dat jammer, maar naarmate ik langer in de familie was, snapte ik zijn keuze wel. Mijn schoonvader doet stoïcijns alsof er niets aan de hand is, maar ik weet zeker dat ook hij zijn ex niet kan luchten of zien. Alleen is hij wel zo netjes om dat niet te laten merken.

 

Ik doe al jaren mijn best om deze situatie te negeren. We vieren kerst om het jaar bij mijn schoonmoeder, zodat daar ook geen gezeur om komt. En ik vertel haar alleen het hoogst noodzakelijke over dingen die met mijn schoonvader en zijn vrouw te maken hebben, zoals logeerpartijtjes van onze kinderen of familieweekendjes die we met z’n allen op Terschelling doorbrengen. Supergezellig, want ik kan het prima vinden met Anne, de tweede vrouw van mijn schoonvader.

 

Voor de vorm pak ik twee enveloppen voor de rouwkaarten voor mijn schoonouders. Natuurlijk zijn ze al op de hoogte van waar en wanneer de uitvaart van mijn moeder plaats zal vinden, dat heeft mijn vriend aan hen verteld. Maar tot mijn stomme verbazing zei mijn schoonmoeder dat ze het niet aankon om naar de begrafenis te komen. Niet vanwege het verdriet om mijn moeder, maar omdat ze niet in dezelfde ruimte wil zijn als haar ex, mijn schoonvader. En al helemaal niet als die heks er ook bij is, had ze mijn vriend zelfs nog toegebeten.

 

Sprakeloos was ik toen mijn vriend me de reden vertelde waarom mijn schoonmoeder niet naar de uitvaart wil komen. Ze kende mijn moeder goed. Ik zal niet zeggen dat ze vriendinnen waren, maar zo af en toe gingen ze samen ergens lunchen of naar een tentoonstelling.

 

In al mijn verdriet krijg ik het maar niet uit mijn gedachten dat mijn schoonmoeder niet het fatsoen heeft om afscheid van mijn moeder te nemen of er voor mij en mijn gezin te zijn. Dat doet me echt pijn. Ik vind dat werkelijk onbegrijpelijk en weiger een kant te kiezen door de een niet uit te nodigen om de ander niet voor het hoofd te stoten. Straks heb ik het ook nog verkeerd gedaan. Wat mij betreft zoekt mijn schoonmoeder het maar uit; ik heb nu wel wat anders aan mijn hoofd dan haar kinderachtige gedrag.