Franska.nl

Ze is ervan overtuigd dat dit de weg is die ze gaan moet

Maar of ik haar dit zou nadoen?

 

Het is bijna twee jaar geleden dat ze haar appartement kocht. Omdat dat in ons gebouw was, sprak ze me aan over de geplande verbouwing. Er moest nogal wat gebeuren en daarom had haar aannemer vier, hooguit vijf maanden gepland. Daarna zou ze er met haar twee kleine kinderen intrekken en kon haar leven hopelijk weer een beetje zijn weg vinden na de turbulente scheiding met de vader van haar kinderen.

 

Zoals altijd ging de verbouwing oorverdovend van start en was de boel na amper een week totaal onbewoonbaar gestript. Maar al heel snel na die eerste turbulente week werd het stil boven ons hoofd. Zo stil dat het niet kon kloppen. En dat bleek het ook niet te doen.

 

Pas na een week of zes appte ze me of ze een keer langs kon komen om haar verhaal te doen, en daar was ik, na haar bezoek, plaatsvervangend van in de war. Want nadat ze een behoorlijk percentage van de begrote aanneemsom had overgemaakt – en bovendien alvast had aanbetaald voor de badkamer, keuken en de vloer die ze via relaties van de aannemer met korting had kunnen bestellen – was haar appartement inderdaad binnen no time totaal gestript. En toen werd het dus stil.

 

Lang verhaal kort? De aannemer, inclusief zijn zogenaamde relaties, had faillissement aan moeten vragen. Wellicht kon ze nog verhaal halen bij de curator, maar haar advocaat gaf haar weinig kans.

 

Pas begin dit jaar, een dik jaar nadat ze gekocht had, liet ze weer van zich horen. Via haar ouders, die ook haar huurflatje voor haar financierden, had ze een lening kunnen afsluiten. Dus als ik nog een aannemer wist? Heel toevallig hadden wij zelf net voor een paar kleine dingetjes gebruikgemaakt van de aannemer die al twee andere appartementen in ons gebouw onder handen had genomen, dus ik kon eens voor haar informeren, want als hij tijd had, had ze in ieder geval een gerenommeerde toko te pakken.

 

Lang verhaal kort?

 

Op uiterlijk 31 juli jl. zou er worden opgeleverd, was de afspraak. Dat moest ook wel, want ze moest haar huurflatje uit en wilde niet weer met haar kinderen gaan rondzwerven. Maar rond de deadline appte ze dat het een maand later zou worden. Afgelopen week appte ze weer om me te informeren dat ze de avond daarvoor in haar appartement was getrokken, maar dat het nog een zodanige bomexplosie was dat ze de kinderen weer tijdelijk elders had moeten onderbrengen. De dag daarna belde ik bij haar aan.

 

De keuken is geplaatst, maar nog onbruikbaar omdat de elektra nog niet op orde is. Een badkamer is er nog niet. In plaats daarvan heeft de aannemer een provisorische noodcabine neergezet zodat ze in ieder geval kan douchen – of wat daarvoor door moet gaan. Ze slaapt tussen de cementzakken in de woonkamer. Op een aerobed omdat haar meubels nog steeds in de opslag staan. Ze had die hele dag vergeefs geprobeerd om haar aannemer te bereiken. Mails blijven eveneens onbeantwoord.

 

Intussen is ze haar baan ook nog eens kwijtgeraakt. ‘They had to let me go because I couldn’t perform any more. Too much stress, too many worries.’ Maar ze is ervan overtuigd dat dit de weg is die zij moet gaan en ook dat het goed komt.

 

Of ik haar dit zou nadoen?