Zat ‘m weer even flink te knijpen van de week
En daar kan ik echt niks aan doen. Zodra ik op m’n ‘weather-pro’-app zie dat er onweer op komst is, gaan alle alarmbellen rinkelen.
Ik heb die angst voor onweer gewoon van m’n moeder overgenomen. Die zat bij de eerste nachtelijke donderklap al meteen beneden op de bank met haar tas naast zich. Klaar om te vluchten. Zelfs met ons ernaast als het heel heftig was. En maar tellen om te weten hoe ver het nog was. Als het dan eindelijk lekker begon te sauzen (zoals wij een fikse regenbui toen noemden) wist je dat het bijna over was.
Eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig. Als de klap voor die drie seconden viel was het foute boel, want te close. Of hoe zat het ook alweer? Op de redactie hadden we het er van de week nog over, Adeline, Danique en ik. Ik zei: drie seconden, honderd meter, Adeline zei geloof ik driehonderd meter. Of zo. Uiteraard werd er even gegoogeld.
Het zit namelijk zo
Om de afstand van onweer te bepalen moet je de tijd tussen de bliksem en de donder tellen. Geluid legt ongeveer driehonderdveertig meter per seconde af, een kilometer per drie seconden. Zie je de bliksem en hoor je de donder na tien seconden, dan is de afstand van het onweer ongeveer 10 : 3 = 3,3 kilometer weg.
We mochten van m’n moeder ook niet te dicht bij het raam komen. Kon gevaarlijk zijn. Alle stekkers moesten uit de stopcontacten. Anders kon bijvoorbeeld de televisie stuk. En niet onder bomen gaan staan.
En later leerde ik ook nog, dat als de bliksem in je auto slaat, je niet uit moet stappen, maar bijvoorbeeld eerst de auto zachtjes ergens tegenaan rijden, omdat de elektriciteit dan de grond in kan gaan. Ik hoop het nooit mee te maken.
En dan die enge verhalen over dat onweersverschijnsel, Sint-Elmusvuur, en een soort vuurbal die zomaar door een deur of raam binnen kan komen. Is bij onze buren ooit gebeurd. Een gordijn verschroeid. Jek jek.
Oh sorry. Zit ik je nu bang te maken?
Of zit ik alleen m’n eigen angst even te herkauwen? Ik had het er toevallig over met een loodgieter die bij ons bezig was laatst. Dat ik onweer altijd zo eng vind en dat het wat mij betreft een compleet nutteloos weersverschijnsel is. Zei hij ineens: ‘Zo zonde dat ze nog niets uitgevonden hebben om die elektrische kracht op te vangen, zou heel veel zonnepanelen overbodig kunnen maken.’ Verhip. Ik stond ineens op een ander been met m’n angst. Grappig dat je er ook zo naar kunt kijken. Wie weet kunnen we er ooit nog iets mee, met die bliksem. Iemand een uitvinder in de familie die om een klusje verlegen zit?
Door: Franska
