Franska.nl

Zand erover s.v.p.

Komen natuurlijk al die nabeschouwingen en terugblikken weer op tv. Ik heb er zo ontzettend HE-LE-MAAL geen zin in.

 

 

Ik heb dit jaar meer nieuws gelezen en gezien dan me lief is. Dus, beste televisiemakers, kunnen de nabeschouwingen overgeslagen worden misschien? Of denken jullie dat er iemand op zit te wachten om alle ellende nog eens lekker dunnetjes te herkauwen? Een jaar waarin we, met mondkapjes op, ook nog op eieren moesten lopen. Voorzichtig doen, voorzichtig praten, voorzichtig denken. Blèèèh… mijlenver m’n neus uit. Weet je wat ik doe? Ik gooi de nieuwsmedia in totale lockdown tot Driekoningen.

 
En toch…

 

…als ik terugkijk, is er iets waar ik dit jaar keer op keer blij van werd. Op zevenentwintig februari is het kleinzoontje van m’n vriendin geboren. Ik heb hem nog steeds niet live gezien, maar wat is het elke keer weer genieten als er een foto of – leuker nog – een filmpje komt. Ik bekijk ze wel tien keer achter elkaar. En de volgende ochtend als ik wakker word lekker nog een paar keer. Goed voor je humeur. Zo heerlijk, zo’n klein ventje dat van niets weet en lekker veilig en beschermd bij papa en mama is. Als ik dat zo zie, dan droom ik er af en toe van dat ik zelf opnieuw kon beginnen, zelf weer een baby’tje was. Lekker niets anders aan je hoofd dan de dingen dichtbij, de dingen die er echt toe doen. De lieve stem van je moeder, de kusjes van je vader, af en toe een oma die op afstand geluidjes naar je maakt. Heerlijk onbezorgd, geen gepieker over de organisatieplanning van het vaccineren, over demonstraties en complottheorieën, of naar al die stomme filmpjes over Trump moeten kijken. Gewoon alleen maar liefde om je heen. Met je bijtring en je knuffel. Mmm…

 
Ondertussen in het Hoge Noorden

 
Vriendin Leena appte me deze foto’s vanuit Finland, met als tekst erbij: ‘The blue moment! I felt so child at Christmas!’

 
Helemaal in de roos. Precies het gevoel dat ik ook heb. Kon je je maar weer kind voelen, zonder zorgen, zonder muizenissen, zonder piekerend wakker liggen. Weg met die last van je schouders. Het heerlijke gevoel dat alles nieuw, vers, lief, mooi en schoon is.

 
2020? Zand erover! En een dikke laag ook. Ik hoef er níets meer over te horen. Of wat zeg ik? Doe maar een mooie witte laag sneeuw. Die kan wat mij betreft nu in schattige dwarrelende vlokjes de boel bedekken. Beginnen we volgend jaar gewoon opnieuw. Als op een onbeschreven blad.

 
Ik wens je mooie laatste dagen van het jaar. Op naar het einde van de tunnel. Op naar licht.

 
Liefs

Franska