Wanneer hij tijdens een verhoor onverwacht hardhandig uitvalt naar de verdachte, wordt commissario Guido Brunetti met verlof gestuurd. Er wordt hem opgedragen even rust te nemen, en zijn vrouw Paola stuurt hem naar een villa op Sant’Erasmo, een van de grotere eilanden in de Venetiaanse Lagune. Brunetti brengt er zijn dagen door in een bootje en geniet van de stilte. Alles verloopt volgens plan, totdat Davide Casati, de beheerder van de villa, na een heftige storm onverwachts verdwijnt. Niemand weet waar hij is, en zelfs de vrouw die hij in het geheim bezocht, heeft hem sinds de storm niet meer gezien. Brunetti voelt zich verplicht de verdwijning te onderzoeken, en zet zijn ‘vakantie’ opzij om uit te vinden wat er gebeurd is met de man die nog maar net z’n vriend was geworden…..
Tot zover reden nummer één dat ik jaloers ben: Je zal maar zo mooi kunnen schrijven als Donna Leon, dat iedereen ademloos tot het einde doorleest om te weten hoe het afloopt. Kon ik dat maar. Wedden dat je natuurlijk nu al weet hoe mijn stukje af gaat lopen? Ik ben dus duidelijk geen Donna Leon ;-)
En reden nummer twee waarom ik jaloers ben op Donna Leon is dat ze in Venetië woont. Heel toeristisch en druk, maar als je ’s nachts of ’s ochtends vroeg door die stad loopt of vaart, er gewoon je boodschappen doet, naar de kapper gaat of koffie drinkt bij een vriendin, kortom als het gewoon je thuishaven is… lijkt me zo fantastisch.
Oh ja
Hoe mijn stukje afloopt? Met een leuke win-actie. Zag je aankomen hè? Je kunt namelijk het nieuwste boek ‘Wat niet verdwijnt’ van Donna Leon winnen. Ik mag er drie weggeven.
Hebben?
Op m’n Facebookpagina een bericht achter laten onder dit artikel of (als je geen Facebook hebt) een mailtje naar winnen@franska.nl. Makkelijk toch?
