Willy van Hout-Klaauwer is honderd!
Honderd! Gisteren werd het uitgebreid gevierd. Van harte gefeliciteerd!
De moeder van mijn vriendin Marja is 19 december honderd geworden. Honderd! Ze werd in 1924 geboren in Tjimahi, een garnizoensstad bij Bandung op West-Java. Ze is het oudste kind van haar Javaanse moeder en Hollandse vader. Opgegroeid in Magelang bij Djokjakarta, waarvandaan ze als zondags uitje op de fiets naar de Borobudur gingen.
Omdat de moeder van mijn vriendin een bijzonder wijze vrouw is, waar ik veel bewondering voor heb, wilde ik haar hier ook even in het zonnetje zetten. Daarom heb ik haar donderdag via WhatsApp geïnterviewd. Ik noem haar altijd mevrouw Van Hout, hoewel ze liever Willy van Hout-Klaauwer genoemd wil worden, zoals het ook op de uitnodiging voor haar feest staat. Maar ik kan op een of andere manier iemand die een stukje ouder is dan ik nog steeds heel moeilijk met de voornaam aanspreken.
Op de uitnodiging voor het feest staat deze tip van haar: “Gewoon blijven ademen, dan word je vanzelf honderd.” Prachtig! De uitnodiging is ook prachtig trouwens, gemaakt door haar kleinzoon Erik, die zulke mooie en vaak grappige dessins maakt.
Ik: Lieve mevrouw Van Hout, van harte gefeliciteerd met deze mijlpaal-leeftijd!
100 jaar! Wat een leeftijd! Heeft u nog broers en zussen?
Mevrouw Van Hout: Ik heb nog een jongere broer van 98 jaar en een zuster van 96 jaar.
Ik: Zijn dat in uw ogen nog altijd ‘de kleintjes’?
Mevrouw Van Hout: Nou, niet ‘de kleintjes’, maar ik weet dat ik ouder ben en ik kan nog altijd vragen beantwoorden over dingen die zijniet weten.
Ik: Wat mooi!
Wat vond u uw mooiste leeftijd? Zou u bijvoorbeeld weer 18 willen zijn of 37, 50, 80?
Mevrouw Van Hout: Mijn mooiste leeftijd vond ik 24, 25 jaar. Ik was toen pas getrouwd en dan is het leven een groot feest.
Ik: Was u toen al in Nederland?
Mevrouw Van Hout: Ik ben in 1948 getrouwd, in januari ’48 en ik ben in augustus ’50 in Nederland gekomen.
Ik: Dus nog maar pas getrouwd toen u die verre reis maakte. Is dat de gebeurtenis die het meeste indruk op u gemaakt heeft? Of is er een andere gebeurtenis die meer indruk gemaakt heeft?
Mevrouw Van Hout: Wat het meeste indruk op me heeft gemaakt is natuurlijk die mooie reis van Batavia naar Amsterdam met het stoomschip Johan van Oldenbarnevelt. We kwamen aan op de dag dat Indonesië een onafhankelijk land werd, 17 augustus 1950. Het was een mooie reis door verschillende zeeën: de Indische Oceaan, het Suezkanaal, de Middellandse Zee en dan de Noordzee tot ’s ochtends om half zes in de haven van IJmuiden. Wat indruk maakte, was dat de hele familie Van Hout aan de kade stond om mij te verwelkomen, zonder dat we elkaar ooit gezien of gesproken hadden.
Ik: Wat bijzonder. Ineens al die ‘nieuwe’ familie in zo’n ver land.
Is er iets dat u anders zou doen als u alles over mocht doen?
Mevrouw Van Hout: Ik zou alles hetzelfde willen doen. Ik zou alleen willen dat mijn man meer bij zijn kinderen zou kunnen zijn. Dat was het nadeel van het leven met een marineman. En dat hij wat langer had kunnen leven, dat is het grootste verdriet in mijn leven, dat we niet samen van onze oude dag hebben kunnen genieten.
Ik: Dat is zo verdrietig. Daar zijn eigenlijk nooit genoeg troostende woorden voor.
Wat is de mooiste les die u in uw leven hebt geleerd?
Mevrouw Van Hout: Ik heb van het leven geleerd: ik zie het als een pad dat voor je uitgestippeld is. Je kunt naar links of naar rechts, maar je komt altijd terug op hetzelfde pad. Zo ervaar ik het, dat het vastligt bij je geboorte.
Ik: Van welke dingen geniet u het meest?
Mevrouw Van Hout: Ik geniet het meest van mijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ik voel me erg getroost met het kroost dat ik om me heen heb. Ik heb erg mooie en lieve kinderen. Ik ben ook erg blij dat ik de oorlog heb overleefd en twee kampen.
Ik: Met dat laatste ben ik ook erg blij, anders had ik u nooit leren kennen.
Even een heel ‘gewone/doordeweekse’ vraag: Wat gaat u morgen doen?
Mevrouw Van Hout: Vrijdag. Ik hoef niet meer zoveel te doen. De kinderen zorgen voor me. Morgen ga ik een lekkere soep maken en rommelen in huis en ik wacht op degene die langs komt. Ik kook nog wel een aardappeltje, of maak nasi of bami, maar uitgebreid Indisch koken, dat gaat niet meer.
Ik: Dat is jammer, u was er ontzettend goed in. Ik heb (onder andere) het verrukkelijke soto ajam-recept van u… Wat vindt u eigenlijk het allerlekkerste om te eten? Waar kunnen ze u bij wijze van spreken voor wakker maken?
Mevrouw Van Hout: Gebakken aardappeltjes met gemengde groente en een lekker stukje stoofvlees.
Ik: Mmmm…
Is er nog iets dat u heel graag zou willen zeggen tegen de mensen die dit lezen?
Mevrouw Van Hout: Ik zou graag tegen de mensen willen zeggen: ‘Geniet van het leven dat je gegeven is, heb een open oog voor je omgeving, kijk wat je kunt doen voor een ander en geniet vooral van je eigen gezin.’
Ik: Mooi gezegd.
Heel hartelijk dank voor uw tijd en dank u wel voor alle mooie antwoorden.
Mevrouw Van Hout: Heel erg bedankt voor de mooie rozen die je me gestuurd hebt.
We gaan elkaar binnenkort weer zien, want ze komt bij ons eten. Gezellig. Als ik zie wat mevrouw Van Hout allemaal doet, ik krijg regelmatig foto’s van plekken waar ze naartoe gaat, zo wil ik ook wel honderd worden.
Ik wens je een mooie kerst. En blijven ademen, dan word je vanzelf honderd.
Liefs van Franska
Door: Franska
