Wij zijn niet bang
En zeker niet van een simpel tandartsbezoekje. Of wel soms?
‘Wij zijn niet bang! Wij zijn niet bang!’ Ken je dat liedje nog? Zong m’n moeder vroeger wel eens. En als je het maar blijft zingen, helpt het nog ook. Volgens mij was het uit een sprookje. Misschien van de zeven dwergen? Dat ze zo door het donkere bos liepen? En zichzelf wijs moesten maken dat ze heel dapper waren? M’n moeder zong het in elk geval als we in een donker bos liepen. Werd het wat mij betreft extra spannend van. Brrr… Maar ja, zij was niet bang. Ik wel.
Ik moest dat vroeger zachtjes bij mezelf zingen als ik naar de tandarts ging. En ineens zit het al een paar dagen weer in m’n hoofd. Ik liep (en loop) deze week te knetteren van de kiespijn. Aan een kies waarvoor ik zo’n vier weken geleden ook bij de tandarts ben geweest en daar drie kwartier in de stoel heb gelegen. De tandarts kwam aan het begin op het idee om een rubberen kapje in m’n mond te monteren, waardoor er geen gruis van het boren in m’n mond zou vallen. Maar vervolgens werd me door die constructie het ademen zo ongeveer onmogelijk gemaakt. ‘Gewoon door je neus ademen Franska!’ En net doen of je niet stikt, dacht ik er achteraan.
Jazeker. Ik ben een aansteller. Weet het heus wel. En verder is de hele wereld normaal. Ahum, maak dat de kat maar wijs.
Enfin. Nu loop ik dus weer met kiespijn. Aan precies diezelfde kies. En lijdt ik gigantisch aan uitstelgedrag. Of zoals collega Adeline het noemt: ‘Doorlopen vanwege tandarts-ontwijkend gedrag’. Klopt. Doe ik. En aangezien het nu weekend is en ik iemand ben die niet aan weekend-artsen doe,
Wil je even voor me duimen?
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
