Ze wil geen contact meer
Wieke: Ik hou van oplossingen en als mijn goede vriendin dan problemen heeft, heb ik de neiging haar te vertellen wat ze moet doen.
Wat ik nooit had kunnen denken, gebeurde vorig jaar. De vriendin op wie ik dacht altijd te kunnen bouwen, liet het afweten. Eerlijk is eerlijk, ik was niet handig bezig geweest. Ze zat al een paar jaar in de shit. Ik had haar adviezen gegeven die niet in goede aarde waren gevallen (die adviezen begonnen allemaal met: je móét…) en ik kon me niet inhouden toen ze een kant opging in het leven waarvan ik dacht: dit gaat niet goed aflopen, ik moet iets doen! Buiten haar om belde ik de man die haar het leven zuur maakte. Vroeg of hij van de ratten besnuffeld was en of hij alsjeblieft uit haar leven wilde verdwijnen.
Ik heb vaker last van bemoeizucht en dat weet ze al zolang we elkaar kennen. Ik hou van oplossingen, niet van problemen te lang in stand houden. Als ik in Nederland was, kwam ze langs of ze belde, omdat ze het niet meer zag zitten. Was ik weer in Zambia, dan stuurde ze me lange e-mails, waar het ongelukkig zijn vanaf droop. Ik schreef opbeurende verhalen terug, alweer met veel ‘je móét’ erin.
Daar was ze klaar mee, zo mailde ze me onlangs. Had ik eigenlijk wel door dat ik alleen haar vriendin was als het mij uitkwam? Dat mijn oplossingen allerminst de hare waren? Dat ik uit de verte wel even dacht te regelen hoe zij haar leven moest inrichten? En hoe ze daar niet meer van gediend was? Ze wilde geen contact meer.
Het voelt een beetje als een uitgemaakte verkering
Dit komt nooit meer goed, dacht ik. Ik dook mijn fotoarchief in. Zag beelden uit ons verleden. Warme, dierbare en vrolijke herinneringen te over. Hoe kon ze die nou zomaar in de sloot gooien? Daar zit ik nu, met mijn goede bedoelingen, die zij heel anders heeft uitgelegd en ervaren. Het voelt een beetje als een uitgemaakte verkering. Zou het ook zo zijn gelopen als ik het grootste deel van het jaar niet zo godvergeten ver weg had gewoond?
‘Je kunt altijd met iedereen opnieuw beginnen,’ is een uitspraak van Franska. Die wil is er absoluut. Bij mij dan. Maar als dat bij haar niet zo is? Hoe begin ik dan opnieuw?
Misschien ga ik het toch proberen, als ik in mei in Nederland ben. Erheen, met een bos bloemen. ‘Ik mis je!’ zeggen. En verder mijn grote waffel houden. Voor zoiets mag en kan het toch nooit te laat zijn?
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
