Wiekes man wil een koninginnenbelletje
We hebben The Crown deel 3 af. Jammer. Wij smullen van het gedoe in het Britse koningshuis. Wat een intriges en veel misplaatst plichtsgevoel. En wat een goede actrices en acteurs. De Queen vooral, ze is het gewoon.
Met altijd maar die tas. Ook bij een bilateraaltje moet en zal die tas mee. Wat zou erin zitten? Vraag ik me altijd af. Want wat kan je nu helemaal nodig hebben bij een gesprek van één op één met de zoveelste minister-president in je leven? Een revolver misschien? Of gif? Ze heeft ook altijd dat driedelige parelsnoer om. Zelfs bij een blouse waarvan het kraagje potdicht zit met dat bovenste knoopje. Die vruchten van de zee (want dat zijn echte parels toch) moeten om. Wat moet het arme mens veel. Terwijl ze nooit om die functie heeft gevraagd. En eeuwig en altijd mensen om je heen die aan je frunniken. Die de gordijnen opendoen als je nog niet wakker bent, die je helpen met aankleden, terwijl je dat allang zelf kan. Ik zou gillen van ellende.
‘Ik zou werkelijk niets weten wat ik van haar leven in mijn leven zou willen hebben’, zucht ik tegen Man, als de serie helaas is afgelopen. Man weet wel iets. Dat belletje naast de Queen op een tafeltje. Ze drukt erop en dan moet het bezoek opzouten. Iedereen begrijpt dat, want je hebt het hart niet om nog een seconde na dat belletje te blijven zitten. Er komt meteen een lakei binnen om je eventueel het gat van de deur te wijzen. Dan sta je op en geeft ‘Your Majesty’ een vluchtige handkus. Geen echte kus, want al dat speeksel op je koninklijke hand is natuurlijk vies. Moet ze weer bellen voor een zakdoek. Of misschien zit die dan wel in haar tas.
Maar dat belletje? Ik ben het met Man eens. Wat zou het heerlijk zijn als iedereen zonder morren jouw pand onmiddellijk verliet nadat je op die bel had gedrukt. Ik denk best vaak bij bezoek: nou mogen jullie wel weg, want meer tekst hebben jullie toch niet en ik was een uur geleden al uitgepraat. Ik word doodmoe van urenlang praten. Niet bij iedereen, er zijn mensen met wie ik het moeiteloos uren volhoud. Met mensen bij wie het op het juiste moment luisteren en zelf wat vertellen in balans is.
Ik zou er vóór zijn om heel Nederland zo’n bel te geven. Dat iedereen weet wat de bedoeling is van die bel: als hij rinkelt, ga je weg. Zonder ruzie, zonder discussie, gewoon weggaan. Geen bel die uitsluitend voor majesteiten is, maar voor het hele land, voor elke inwoner. De ‘het-is-mooi-geweest-bel’. Wie gaat het regelen?
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
