Jarig
Wieke heeft een topverjaardag gehad. En dat doet haar denken aan die keer dat haar moeder d’r verjaardag in Parijs wilde vieren.
Mijn man en ik vieren onze verjaardagen altijd tegelijk, met de wederzijdse families die elkaar heel gezellig vinden. Dezelfde humor en afkomstig uit soortgelijke nesten. Ik herinner me verjaardagen van vroeger met veel gedoe over wie wel en niet met elkaar door een deur konden. Op de ene avond kwam de familie, op de andere de vrienden. Zonodig werd er nog een derde avond geregeld voor mensen die geen vrienden waren maar kennissen. De mannen in de voorkamer, de vrouwen in de achterkamer. Vaasjes met sigaretten op de tafels. Dagenlang erna vitrage wassen.
De mannen in de voorkamer, de vrouwen in de achterkamer en vaasjes met sigaretten op de tafels
Mijn moeder kreeg daar op een gegeven ogenblik genoeg van en schafte haar eigen verjaardag af. Ze vond haar zussen niet leuk en die van mijn vader al helemaal niet. Ze had geen zin meer om voor serveerster te spelen, want niemand hielp mee en dan zat zij met de troep. Toen ze 58 werd, wilde ze met mijn vader naar Parijs. ‘Goh, léúk,’ vond mijn zus en nodigde zichzelf meteen uit. ‘Goh, léúk,’ zei ik, ‘dan zit ik toevallig net in Frankrijk, ik kom óók naar Parijs!’ Pas veel later, toen mijn moeder was overleden, realiseerden we ons dat ze vast veel liever alleen met mijn vader op stap had gewild. Zo veel kwaliteitstijd hadden ze nooit samen. Wij lieten ons verwennen en mijn vader betaalde alles. Toen mijn moeder bij een snackbar snel wat wilde eten, zodat er meer tijd zou zijn voor winkelen, zei mijn vader: ‘Jakkes, ik wil een tafel met een kleed en een ober en ben je nou nóg niet uitgewinkeld?’ Wij steunden hem en zo eindigden we aan een sjiek tafeltje met een lunch van drie gangen. Ze keek steeds op haar horloge en zei tegen de ober: ‘Wij hebben haast!’ Potverdrie, het was háár verjaardag en het front vader met dochters maakten de dienst uit. Wij hadden ons moeten aanpassen.
Ik heb gouden herinneringen aan onze zomerse verjaardagsmiddag, nu twee weken geleden. Een gehuurd springkasteel voor de kinderen, een tafel vol lekkers, de wijn vloeide en er werd veel gelachen. Een soort Italiaanse bijeenkomst op een Nederlands grasveld vol madeliefjes. Iedereen hielp mee met de rotzooi opruimen. Dat had ik mijn moeder ook gegund, al denk ik dat ze toch voor Parijs gekozen zou hebben. Moraal: het is aan de jarige om te bepalen hoe die dag wordt ingevuld. Al wil je in bed blijven met een boek en een blad vol versnaperingen. Enne… néé, ik wil dat (nu nog) niet!
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
