Lize Spit – Ik ben er niet
Vorige week een boek dat wat aan de dunne kant was, nu het andere uiterste.
Nou ja, niet dat het te dik is hoor. Maar wel van een andere omvang dus dan het boek van Sonja Barend. Het boek van Lize Spit, ‘Ik ben er niet’, telt 570 pagina’s en alsnog was ik er behoorlijk snel doorheen, ik kon het niet neerleggen. Het leest als een detectiveroman en kon mij niet dik genoeg zijn.
De hoofdpersoon in Ik ben er niet, het meisje Leo, vertelt over haar verhouding met Simon, net als zij eind twintig. Zij wonen zo’n tien jaar heel gelukkig samen. Leo droomt van het bekende huisje, boompje, beestje (ze hebben al een kat Daan) als Simon een nacht wegblijft en ’s morgens hyper en met een tattoo thuiskomt. Leo raakt Simon steeds verder kwijt, omdat hij in zijn eigen wereld leeft: hij lijdt aan slapeloosheid, is hyperactief en begint steeds meer te geloven dat de wereld een complot tegen hem smeedt.
Je leeft heel erg met Leo mee in haar poging Simon te steunen, omdat zij van hem blijft houden. Maar zijn psychoses maken Simon ook zo onberekenbaar dat niet alleen hun kat Daan het moet ontgelden, maar ook de pasgeboren baby van Leo’s beste vriendin. Tot de laatste bladzijde spannend hoe het met de baby en hun liefde afloopt.
Ik zal niet te veel prijsgeven, maar jeetje, wát een ontzettend goed boek is dit. Geloof me: dit wil je absoluut lezen.
Door: Wieke Veenboer
Wieke Veenboer woont in Amsterdam. Ze is een graag geziene gast in de Amsterdamse horeca en probeert af en toe zelf een keukenprinses te zijn. Ze houdt van reizen, verslindt boeken maar speelt ook Netflix uit.
