Wieke wil ook zo zijn
WIEKES WERELD, DINSDAG 19 DECEMBER, EEN VROUW DIE DEUGT
Bezoek. Van een leuke vrouw, die ik twee jaar geleden in Zambia ontmoette, toen ze bij ons langs kwam. En nu wil ze graag dat ik een paar van mijn boeken signeer. Natuurlijk, dat kan. Als ik de deur opendoe, stormt haar hond vast naar binnen. Een heel leuk beest. Ze had gevraagd of ze haar mee mocht nemen. Uiteraard. De hond gaat op onderzoek uit en wij gaan aan de koffie.
Wonderlijk dat we zomaar verder kunnen gaan met waar we twee jaar geleden waren gebleven. We hebben elkaar pas één keer gezien. Wat jammer dat ze niet in mijn straat woont. Ik zou een moord doen voor zo’n buurvrouw. Nou ja…een moord? Alle ramen wassen, dat is een beter alternatief en nog nuttig ook. Dat zou ik zo doen als ze zou zeggen: ‘verrassing, ik kom tegenover je wonen’. En die ramen van haar en die van de hele straat zou ik er uit dankbaarheid bij pakken.
Waarom klikt het zo goed?
Het is de manier waarop ze tegen het leven aankijkt, hoe ze met tegenslagen omgaat en hoe ze met haar hond omspringt. De wijze twinkeling in haar ogen, de belangstelling voor wat mij bezighoudt, het aandachtige luisteren, kortom, datgene waaraan een vriendin mijns inziens moet voldoen, heeft zij allemaal in huis.
Op de valreep vertelt ze dat ze binnenkort wordt geopereerd. ‘O jee,’ schrik ik, ‘iets ergs?’ Nou nee, niet echt. Een nog jonge neef is al jaren aan de dialyse en zit te springen om een nier. Dus toen er een match bleek te zijn, zei ze: ‘je mag er eentje van mij hebben, ik heb er twee’. ‘Dan kan hij weer een jaar of vijftien vooruit en wie weet kan het dan nog een keer, mocht het misgaan’, zegt ze. Dan ben je toch een fantastisch, altruïstisch mens? In gedachten maak ik een diepe buiging voor haar. Zij en haar man hebben geen kinderen. ‘Zo geef ik op mijn manier het leven toch door,’ glimlacht ze, voor ze naar huis gaat met die leuke hond.
Zo’n vriendin wil je hebben, maar ik wil ook proberen er zo eentje te zijn. Alleen die nier afstaan, dat is iets wat ik doodeng vind. Al denk ik dat ik het wel zou doen als een van mijn kinderen of schoonkinderen er één nodig had om kwaliteit van leven te hebben. Maar moedig blijft het. Ik hoop dat onze wegen zich vaker zullen kruisen.
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
