Opruimen voor je doodgaat
Wieke: Ze heeft gelijk hoor, die Margareta Magnusson. Niet te veel bewaren, alleen maar gedoe voor de achterblijvers. Maar die ouwe liefdesbrieven en die foto’s? Die neem ik lekker mee naar het bejaardenhuis.
Elke avond komt Sloeber bij ons langs. Sloeber is een zwerver in een broek met één pijp en hij draagt een dikke winterjas met lichtgevende strepen en veel zakken. In die zakken bewaart hij wat hij nodig heeft en hij doet hem nooit uit. Een beetje zoals Doris: er woonden twee motte… in me ouwe jas… Omdat Sloeber onze vuilniszakken leeg schudde en de honden daarom de hele buurt wakker blaften, hang ik nu elke avond een zakje met eten voor hem aan het afgesloten hek. Hoog, zodat dieren er niet bij kunnen. Tot zover Sloeber, die in zijn leven én in zijn hoofd de weg kwijt is. Even iets anders, dat toch met Sloeber te maken blijkt te hebben. Wat mij betreft.
Was de Kondo hype net een beetje voorbij, schrijft mevrouw Margareta Magnusson uit Zweden een boek: ‘Opruimen voor je doodgaat’. Zij adviseert ons om onze nabestaanden niet met onze zooi te laten zitten. Al 82, die Margareta, en ze heeft al veel huizen van dierbaren uit moeten ruimen. Het klopt, bijna niets van wat je bezit heeft eeuwigheidswaarde, of je moet Rembrandt of Shakespeare heten. Maar ooo… mijn dagboeken met een hoog Joop ter Heul-gehalte, mijn dozen vol nooit ingeplakte foto’s en de liefdesbrieven! Ik wil dat in het bejaardenhuis allemaal weer lezen en bekijken.
Ze zien me in de hemel aankomen met het oude accordeon van mijn moeder
Stel dat mijn einde nadert, dan flikker ik dat alles in een doos en zal ik tegen mijn dochter zeggen: ‘hier mag de hens in.’ De rest kan toch niet mee naar de hemel. Ze zien me daar aankomen met de oude accordeon van mijn moeder. In de kist pas ik maar net zelf, dus iets daarin meenemen is geen optie. Je mag over het opruimen jaren doen van Margareta, maar die moeten je dan wel gegeven zijn. Als ik volgende week neerstort op weg naar Nederland, dan is het te laat. Mijn man heeft al eens gedreigd dat hij een container laat komen zonder te controleren of iets echt weg kan.
Maar straks hè? Als mijn as onder de door mij uitgekozen boom in South Luangwa ligt… dan heb ik nooit meer zorgen over zoiets onbenulligs als spullen bewaren of wegdoen. Rust. Eenvoud. Teruggekeerd tot stof. Deel uitmaken van de kringloop. Lekker opwekkend stukje, niet? Toch heeft Margareta een goed punt. Ik denk er tenminste alvast over na. ‘Niet te lang denken hoor,’ zegt man dan. ‘Een beetje actie erbij is nooit weg.’ Hier in Zambia ben ik al begonnen. Belachelijk, zoveel spullen. En dan zie ik Sloeber lachend rondzwerven en denk… ooo, doe mij zo’n jas met zakken!
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
