En nu staan wij bijna in de startblokken om naar een warm eiland te gaan. Curaçao… we komen eraan! Even wat zon en warmte opzuigen. Ik neem wel mijn toverhandschoenen mee voor je weet maar nooit. Volgend bericht dus hopelijk vanaf het eiland!
Wieke krijgt toverhandschoenen
‘Blijven steken in je jeugd zeker?’ Veronderstelde een vriendin, toen ik een foto stuurde van mijn gehandschoende hand.
Pietje Bell had zijn geheime genootschap: De Zwarte Hand. Nou, mensen? Ik heb ook een geheim rondom die handschoenen. Ik draag ze nu elke dag. Alleen als ik rustig zit. Of als ik slaap. Want dan vinden er allerlei mysterieuze processen plaats.
Zulke handschoenen had onze melkboer vroeger ook. Ik ruik nog de weeë geur die om hem heen hing, van de door mij verfoeide melk. Losse melk, die hij in een pan van mijn moeder schepte en die dan door haar werd gekookt. (Ik ga bijna spontaan braken als ik eraan terugdenk.) Onze melkboer fluisterde altijd, omdat hij iets aan zijn stembanden had. Automatisch fluisterde je dan mee, weet ik nog. Die vingers in handschoenen zonder vingertopjes zie ik nog voor me. Ze glijden soepel om je hand en pols en bieden steun. Heel fijn, hoef ik tenminste niet aan mijn vingers geopereerd te worden (schijnt te kunnen, maar ik hou niet zo van operaties).
Waarom deze handschoenen? Het zijn toverhandschoenen. Ik deed even van ‘hoppa, alle kerstballen springen nu spontaan van de boom in de doos’, en dat deden ze toen. ‘En nu legen alle prullenbakken zichzelf zonder morren in de kliko’, sprak ik via mijn handschoenen. Ook weer klaar. ‘Koelkast? Regel even je eigen schoonmaak?’ Dat was pas schitteren en glanzen, helemaal op eigen kracht.
Goed, dit gebeurde natuurlijk allemaal in mijn droom, toen ik die handschoenen ’s nachts droeg. Vanochtend moest ik gewoon zelf aan de slag met die stomme klussen. Maar wel zonder pijn in mijn handen. Want daarvoor heb ik ze dus. Ik heb artrose en dat nam de laatste tijd toch wel vervelende vormen aan. Gek genoeg heb ik er in warme landen nooit last van. Hier wel. Toen vond Man die handschoenen op internet. Ze werkten meteen. Geen pijn ’s nachts, en terwijl ik zit te tikken, voel ik ook zowaar niks. Ik ben fervent lid geworden van De Zwarte Hand. O, en nee, ik word er niet voor betaald, maar even googelen is voor degenen met artrose in de vingers vast nuttig. Compressie handschoenen.
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
