Franska.nl

“ Rob belt: “Ellen doet een keizersnee bij een poes. Als je het wilt zien moet je nu komen.” Ik ren ( nou ja, ren…snelwandel) naar de poli. In de operatiekamer ligt Mitten op tafel en weet zich omgeven door vier bezorgde dokters. Ellen en Irene zijn bezig met de patiënt. Daan aait over haar koppetje, Huub ontfermt zich over het mandje, waarin drie kleintjes liggen te piepen. “Buidelen Huub, huid op huid graag!” zegt Irene (zij heeft het buidelen van pasgeborenen geïntroduceerd op de moeder-en kindafdeling) en tegen mij: “leg dat even vast?” Ze halen meteen de baarmoeder eruit, want nog een zwangerschap kan Mitten niet aan. 

Mitten is een poes met een handicap (loopt niet goed) en ze heeft een lieve adoptiemoeder: dokter Jess uit de UK. Handicap of niet, Mitten werd zwanger. Maar als ze haar baby’s er niet uit kan persen, is er paniek. Rob wordt gebeld, mogen ze een keizersnee op de poli doen? “Ja. Nu!” zegt hij, “langer wachten is zielig.” Het dienstdoende hoofd van de poli vindt het ook goed, dus Mitten mag onder het mes. Ellen heeft op  Google opgezocht hoe je een keizersnee moet doen bij een poes. 

En hoe die meiden dat doen! Nooit eerder gedaan en ze gaan ervoor. Mitten houdt zich prima. Jess komt kijken en het lijkt wel alsof zij drie kinderen heeft gekregen, zo leuk om te zien. Ik mag ook nog iets doen. Spiritus in een bakje gieten en ik kom eerst met het flesje ketamine aan, de verdovingsvloeistof. Wat een vak. Ik zou er veel te slordig voor zijn. 

Het gaat goed met de kleintjes en Jess heeft een alternatief gevonden voor moedermelk, omdat Mitten nog niet erg geïnteresseerd is in haar kinderen. Aan Zambianen is deze gebeurtenis niet uit te leggen, maar je moet in dit land dan ook geen dier willen zijn. Ik ben trots op onze dokters, die alles uit de kast halen voor mens én dier.” 

Naschrift: toen ik in mijn wilde enthousiasme dit verhaal meteen op Facebook wilde gooien, vroeg Irene of ik even wilde wachten, want het Zambiaanse personeel was ‘not amused’ vanwege het opereren van een DIER in een operatiekamer voor mensen. Hoe vies dat wel niet was. Nou…er gebeurden wel viezere dingen daar: ratten, de ramen openzetten zodat je de vliegen van de patiënten moest wapperen, enzovoort. Wat later publiceerde ik het toch,  toen niemand het er meer over had. Geen last mee gehad. Nu vast ook niet meer! En die drie katjes? Eentje, die witte, ging meteen dood, maar de andere twee groeiden op en kregen zelf ook weer kinderen. En die kinderen en hun kinderen kregen weer een goed thuis bij de volgende artsen uit Nederland en Engeland. Het gaat vast nog steeds zo!