Franska.nl

Wieke gaat haar huis verkopen

 

‘Willen jullie een bord in de tuin?’ vraagt de makelaar. Slik. Daar wordt het zo écht van. We gaan ons huis verkopen.

 

Het is voor twee mensen, die toch elke dag ongemerkt wat ouder en krakkemikkiger worden (zere heup, zere knie, zere vingers, zere zus en zere zo), veel te groot. Aan de tuin alleen al hebben we een dagtaak. Maar een bord? Dat moet, vindt de makelaar. We vertrouwen haar, ze gaat degelijk, eerlijk en efficiënt te werk. Vooruit, een bord. Voor het zover is, wacht ons een andere klus: ons huis fotograafklaar maken. Ik weet nog dat mijn ouders in een krankzinnig groot huis woonden en wat heb ik toen vaak gedacht: ‘Belachelijk, ze zijn slaven van hun huis en tuin, ze kunnen nooit eens op hun krent zitten.’ Wij kunnen dat ook niet echt.

 

We lopen het huis door en er is geen kamer of de makelaar zegt: ‘Die doos moet weg, dat kastje, die stoel en al die rommeltjes ook. Géén overvloed aan persoonlijke foto’s!’ Hoe is alle zooi toch ooit dit huis binnengekomen? ‘Ik zet alles wel in kratjes,’ stel ik voor, ‘en als de fotograaf klaar is, zet ik die kratjes per kamer weer terug.’ ‘NEE!’ spreekt de makelaar ferm. ‘De fotograaf maakt een video, en dan moet hij door kunnen pakken. Dus breng je kratjes naar de kelder!’ Ze schrikt enorm van mijn werkkamer. ‘Ga je dat redden?’ vraagt ze zich vertwijfeld af. Ik poch van ‘tuurlijk wel’, maar nu het zover is, raak ik toch in paniek. Stap één is onze hulp vragen of ze een paar keer extra wil komen. Stap twéé of de tuinman snel wat in het oog lopende zaken kan regelen. De makelaar had wel een bruikbare tip over de bedden: ‘Koop een paar leuke dekbedhoezen, strijk ze en leg ze over je opgemaakte bed heen, anders moet je dat steeds verschonen als er kijkers komen.’ Goed plan. Stap drie is dus straks naar de HEMA. Gelukkig is die er nog. Pak mij niet de HEMA af.

 

Dan hebben we nog de stappen vier tot en met honderdduizend: elke kamer kuisen op troep, en met al die kratten naar de kelder lopen. Ik ben toch gehecht geraakt aan dit lekkere, ruime huis en de paradijselijke tuin, waar je probleemloos feesten kon geven met veel mensen. Nu we het besluit hebben genomen, moet ik er ook achter blijven staan, vind ik. Ergens over twee weken komt het bord… Ik moet ineens denken aan jongste zoon, die destijds in Broek op Langedijk, waar we woonden, een bord met TE KOOP uit een buurtuin haalde en bij een ander huis neerzette. Daar hebben we nog een heel gedoe mee gehad. ‘Wil ik wel wéér doen hoor, als ik je daarmee help…’ biedt hij aan, als ik hem aan de telefoon heb.

 

Diep in mijn hart hoop ik dat de verkoop niet al te snel zal gaan. We willen pas iets anders zoeken als we zeker weten dat dit heerlijke huis verkocht is. Waar dat zal zijn? We weten het niet. Dichter bij de kinderen. Ik begin nu bij stap drie: de HEMA. Over drie dagen komt de fotograaf. HELP!