Franska.nl

Wie zijn die onbekende overleden vrouwen?

Is er nog iemand die op hen wacht?

 

Politiediensten in zes landen, waaronder Nederland, startten afgelopen week samen met Interpol een zoektocht naar de identiteit van 25 onbekende overleden vrouwen. Allemaal door geweld om het leven gekomen of onder verdachte omstandigheden gestorven. Vijfentwintig! Hoeveel is dat? Twee van hen werden in Nederland gevonden, in 2004 en 2013. Lang geleden dus, en een hele lange tijd voor nabestaanden die op een dag een dierbare misten en in het duister tastten over haar lot.

 

Eén vrouw werd inmiddels geïdentificeerd. Zij werd in 1992 vermoord gevonden in Antwerpen en door haar nabestaanden in Groot-Brittannië aan een tatoeage herkend. Het bleek de destijds 31-jarige Rita Roberts uit Wales te zijn. Haar zus Donna kan na al die tijd dan toch nog afscheid van Rita nemen en een punt zetten achter bijna 35 jaar tussen hoop en vrees. Want zoals dat gaat in dit soort situaties zal de hoop de vrees altijd weer inhalen, al is dat soms maar voor een kort moment.

De eerste vriendin die ik maakte toen ik in Amsterdam kwam wonen, weet wat het is om te balanceren tussen die gekmakende angst en de hoop op een goede afloop. Zij kwam op een januaridag in 1979 met haar man thuis na een bezoek aan zijn moeder. Omdat er een dik pak sneeuw lag en het vroor dat het kraakte, liet hij haar alvast uitstappen om naar binnen te gaan, terwijl hij een parkeerplek zou zoeken. Ze hing haar jas op, knipte de lampen aan en stookte de kachel wat warmer. Daarna ruimde ze de boodschappen uit en begon aan het eten. Tussendoor keek ze twee keer uit het raam om te zien of haar man er al in geslaagd was om een parkeerplek te vinden.

Wat ze toen nog niet wist en ook onmogelijk had kunnen bevatten, is dat haar man nooit meer thuis zou komen. Hadden ze huwelijksproblemen? Want dat was waar de politie het eerst aan dacht toen er na 24 uur voorzichtig een zoektocht naar hem werd gestart. Haar huilen was dierlijk en hield weken aan een stuk aan. Heel langzaam werden de tranen minder, maar dat gold niet voor de onzekerheid die haar opvrat. En altijd waren er weer die momenten van hoop. Eerst op een goede afloop en uiteindelijk op het krijgen van duidelijkheid over wat er zich die dag had afgespeeld toen zij de kachel opstookte en de boodschappen uitpakte.

Meer dan een jaar later belde eindelijk de politie met de mededeling dat er een auto was opgedregd bij de Schellingwoudebrug die voldeed aan het signalement van wat ooit hun auto was. Ongeveer tegelijkertijd verschenen er berichten in de media over het slaapmiddel Halcion. Gebruikers daarvan – waarvan haar man er één was geweest – werden getergd door depressieve klachten die zo heftig waren dat sommigen een eind aan hun leven hadden gemaakt.

 

Haar man zou nooit gevonden worden. Waarschijnlijk werd hij door het water meegevoerd naar grotere wateren om er tot slot door te worden verzwolgen. De 25 vrouwen uit de zoektocht hierboven werden wel gevonden. Hopelijk wacht er voor hen een dierbare die hen kan identificeren en voor wie het leven weer enigszins kan doorgaan waar het ooit, heel veel jaren geleden, abrupt bleef stilstaan.