Wie is de vader van Annemarije?
Als er bij Annemarije een erfelijke afwijking wordt geconstateerd vertelt haar moeder haar een geheim dat ze tot dan toe verborgen had gehouden…
‘Als ik wakker word voelt mijn hoofd alsof er een ijzeren band omheen zit gespannen. Mijn hele lijf doet zeer en ondanks dat ik lang geslapen heb, ben ik nog steeds doodmoe. Dan hoor ik het getril van mijn telefoon. Op het scherm staan 7 gemiste oproepen. Zuchtend leg ik mijn mobieltje weg. Mijn moeder is wel de laatste die ik nu wil spreken.
Vorig jaar werd er bij mij een erfelijke hartaandoening geconstateerd. Ik was al een tijdje niet in orde en mijn huisarts vertrouwde het niet. Na een aantal onderzoeken in het ziekenhuis bleek er sprake te zijn van een erfelijke afwijking en kreeg ik het advies om dit vooral met mijn kinderen en andere directe familie te delen zodat zij zich ook konden laten onderzoeken.
Toen ik dit aan mijn moeder vertelde werd ze heel nerveus. In eerste instantie dacht ik dat het kwam vanwege het best wel heftige nieuws, maar dat was het niet. Ze moest me wat vertellen zei ze, en keek me daarbij bang aan. We gingen tegenover elkaar zitten en ze begon haar verhaal. In eerste instantie begreep ik er niets van. Iets over vroeger, toen ik nog niet geboren was. Ze was net met mijn vader getrouwd en ze woonden in bij haar schoonouders. Dat gaf veel spanning en daarom had ze vaak ruzie met mijn vader. Soms vertrok ze dan naar een vriendin om daar even bij te tanken. Althans, dat is het verhaal dat ze mijn vader op de mouw speldde.
In werkelijkheid had ze een affaire met een andere man. Iemand die ze kende van het korfballen. Ze is een paar keer bij hem blijven slapen en van het een kwam het ander. Tot ze op een gegeven moment ontdekte dat ze zwanger was. Maar van wie?
Mijn moeder was radeloos maar besloot uiteindelijk dat het wel van haar echtgenoot moest zijn. Met de man met wie ze een affaire had verbrak ze het contact. Kort voor mijn geboorte kregen mijn ouders een woning toegewezen in een andere stad en daar ben ik geboren.
De man die ik mijn vader noem heeft er nooit van geweten. Zelfs op zijn sterfbed heeft mijn moeder er niets van gezegd en ze was van plan om haar geheim mee te nemen in haar graf. Maar nu bleek dat ik ziek ben en dat het erfelijk is, kon ze niet anders dan mij de waarheid vertellen.
Het was alsof de grond onder mijn voeten verdween. Sprakeloos keek ik haar aan en ik begon te trillen over mijn hele lijf. Ik wist in eerste instantie niet wat ik zeggen moest. Toen gaf ze me een naam en adres en zei dat ik er maar mee moest doen wat ik wilde. Ze was opgelucht dat ze het me na al die jaren eindelijk verteld had en ze moest maar dealen met de consequenties die deze bekentenis zou hebben.
Het heeft maanden geduurd eer ik op zoek durfde te gaan, er was zoveel waar ik over na moest denken. Wie was ik dan? En was ik dan nog wel de dochter van de man die ik mijn hele leven niet anders kende dan mijn vader? De man die er altijd voor me was geweest en die ik na zijn dood zo verschrikkelijk miste? Uiteindelijk ben ik toch gaan zoeken en ben ik via Facebook in contact gekomen met de man die mijn biologische vader zou zijn.
Natuurlijk was hij verbaasd en wilde hij mijn verhaal in eerste instantie niet geloven. Maar toen ik met meer details kwam werd hij toch nieuwsgierig. Het was heel raar om voor de eerste keer zijn stem over de telefoon te horen en we spraken af om elkaar te zien.
Dat was gisteren. Van een warme ontmoeting was geen sprake, het was eigenlijk een grote teleurstelling. Hij kwam op mij over als een kille figuur, helemaal niet zoals de warme man die mijn vader altijd was geweest. Hij vroeg nauwelijks naar mijn moeder of hoe mijn leven tot nu toe verlopen was en had het eigenlijk alleen maar over zichzelf. Ik herkende ook niets van mezelf in zijn gezicht of in hem als persoon. Deze vreemde is de reden dat ik besta, dacht ik toen ik wegliep.
Ik snap best dat mijn moeder nu wil weten hoe de ontmoeting met haar minnaar van vroeger is verlopen, maar ik heb nu even genoeg aan mezelf. Ik weet even helemaal niks meer, het is allemaal zo verwarrend voor me. Ik voel me schuldig naar de man die ik mijn hele leven papa noemde. Wie ben ik en waar kom ik vandaan? Wie is mijn vader dan? Heb ik wel een vader? Want wil ik die vreemde in mijn leven of doe ik net als mijn moeder destijds en verbreek ik alle contact met mijn echte vader?’
