Wie het hardst schreeuwt, wordt het best gehoord

 

Wat vroeger alleen “hooggeplaatsten” lukte, lukt nu zo’n beetje iedereen met social media. Gehoord worden en (heel kort) de dienst uitmaken.

 

Vroeger had je koningen, veldwachters, dokters, dominees, directeuren en stamhoofden. En als die iets verkondigden, dan wist je als onderdaan, parochiaan of klerk precies wat je moest doen en niet moest doen. Dat was niet altijd leuk, maar het bracht ook veiligheid. Want je wist je als onderdeel van zo’n gemeenschap ook beschermd tegen aanvallen van buitenaf.  


Bij een aanval van binnenuit was je daar helaas niet zo zeker van, maar dat was dan ook precies de reden waarom je je aan de regels van je eigen groep hield. Een soms vervelend (maar natuurlijk) proces dat je bij aapjes en mieren nog steeds ziet. Er kan er maar één de baas zijn en de rest volgt. Dat voorkomt namelijk chaos, wat nodig is om de veiligheid van de groep te garanderen.


Alleen moest de mens weer eigenwijs doen. Want wat had je nou aan rust, vonden wij ineens? Dat was toch iets van na de oorlog? En oorlogen waren er toch helemaal niet meer? Dus vonden we rust (op last van (vooral) de commercie) ineens maar niks meer.


‘Kijk eens wat ik kan, durf en heb!’ riepen we toen ineens stoer. En we lapten regels aan onze laars, hielpen de economie (plus het milieu) om zeep, en de wereld verging echt niet.


Leve de vrijheid dus!


Of, nou ja… “vrijheid”. Had als vrouw nou niet de moed dat je thuis bleef voor je kinderen, want dan was je ineens een muts. Toch weer regels dus. En wéér opgelegd door anderen!


Maar ja, het was natuurlijk ook waanzin dat je capaciteiten (tot dan toe) werden afgemeten aan je geslacht, of je plekje binnen de roedel. Want was een koning, stamhoofd of man nou zoveel intelligenter (of sterker) dan de rest? Nee dus! En bleken politici en hoogleraren niet te sjoemelen, en zat een arts er nooit eens naast met zijn diagnose? Ja dus!


Er kwam dus opstand, en om de roedel toch nog bij elkaar te houden werd de koning toen vervangen door SIRE die ons advies ging geven over gedrag. Een slimme meid was voorbereid, en de vraag rees wie die man was die op zondag het vlees kwam snijden. Bovendien bleken we runderen met vuurwerk, en leerden we te wachten met “Henk” zeggen als Hè- Hè … Herman zich aan ons voor kwam stellen, maar verder werden we behoorlijk vrij gelaten.


En nu? Nu waant iedereen zich dus God en koning. En dat is ook weer niet handig.


Nu iedereen vanaf zijn eigen (social-media)kansel donder, bliksem en plagen kan uitstrooien, is eigenlijk opnieuw het hek van de dam.  
Is er dus veel veranderd? Nee! Want wie het hardst schreeuwt, wordt nog steeds het best gehoord. Of je nou koning bent, of mier: wie het luidst tettert krijgt toch weer de meeste aandacht, en de boodschap doet er eigenlijk niet toe.


Alleen het bereik is nu groter, en vaak werkt het wel.


Mopper je namelijk over de slager dan krijg je meteen een plakje worst, in de hoop dat je daarna je mond weer houdt. Wat vroeger alleen “hooggeplaatsten” lukte, lukt nu zo’n beetje iedereen. Gehoord worden en (heel kort) de dienst uitmaken!


Het enige vervelende is dat het nu niet meer gaat over sturing, maar over aandacht. En men deelt en volgt nog net als vroeger – zonder nadenken, kritiek, twijfel, beleefdheid, of inzicht – en we zijn dus maar bar weinig opgeschoten met al onze nieuwverworven rechten. We versplinteren nu eigenlijk zelfs meer, dan dat we iedereen gelijk laten zijn.


Vroeger was je één tegen de koning, en nu één tegen allen. Terwijl ondertussen gewoon bleek dat jongens toch echt maar op één manier nieuwe dingen kon leren. Namelijk door te ervaren, proeven, ravotten en slopen, en niet door opgelegde zorgtaken voor ze te creëren via SIRE!


Huh??… Klonk dat niet wat ouderwets?


En zal dan straks ook gewoon blijken dat vrouwen die het recht hebben om te stemmen, studeren en werken, natuurlijk óók gewoon het recht moeten hebben om voor hun kinderen te zorgen als ze dat graag willen?


Of komt er voor die tijd weer oorlog en daarna pas weer rust?


En gaan we daarna dan opnieuw onze rechten bevechten, en…

 

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke