Beste Wieke,
Snap jij die grap nou?
Wat zijn we blij met deze nieuwe rubriek! Vanaf vandaag geeft Wieke namelijk raad. En lezeres Gonnie is de gelukkige, want zij mag Wieke het eerste probleem voorleggen. ‘Ik snap het nooit!’
Vraag van Gonnie uit Breukelen:
Beste Wieke,
ik snap nooit grappen! Vorige week was ik op een verjaardag en toen werd deze mop verteld: Er komt een man bij de dokter om zich te laten besnijden. De dokter klaart de klus en daarna vraagt de man: ‘Nou moet u me toch eens vertellen wat jullie met die afgesneden stukjes voorhuid doen’. Waarop de dokter antwoordt: ‘Nou meneer, daar maken ze in Rotterdam voetballers van!’ Iedereen lag in een deuk, behalve ik. En zo gaat het altijd. Mijn man zegt dan, ook nog hardop: ‘Gon stond achteraan toen de humor werd uitgedeeld.’ Ik baal hier zo erg van!
Antwoord van Wieke
Ha Gonnie!
Het gaat om twee dingen. Om jouw zogenaamde niet aanwezige humor én om je man die jou nog eens extra laat voelen dat je een mop, hoe stom ook, hoort te begrijpen omdat alle verjaardagsgasten zitten te schateren. Op dat laatste kom ik zo terug. Eerst die mop. Laat ik nou ook geen humor hebben? Want na drie keer lezen denk ik: hoezo kan een stukje voorhuid een voetballer worden? Hoe kom je aan passende broekjes, wie leert ze het Wilhelmus, kunnen ze eigenlijk praten (hoewel dat niet heel belangrijk is, want sommige voetballers versta je niet) en als de stukjes voorhuid bij een belangrijke wedstrijd in de Kuip met elk een kindje aan de hand het veld opkomen, zie je alleen die kindjes maar niet die stukjes. En zo had ik nog tientallen vragen. Mijn conclusie: het is een rare mop. Sterker nog: het is géén mop. Het is een vergezocht verhaal. Het pleit voor je dat je er niet om lacht.
Grappig trouwens dat jij Gonnie heet. Mijn vader had een oudtante Gon die bij ze inwoonde op de boerderij (alleenstaand, en dan was je in die tijd zielig). Zaterdagavond ontaardde tijdens en na de jenever in moppen tappen. Ze flitsten door de keuken van mijn opa en oma. Tante Gon zat er altijd verdwaasd bij. De grappen ontgingen haar volledig. Totdat ze op zondagmorgen in de kerk ineens zat te gieren van het lachen. Toen viel het kwartje. Tante Gon had de essentie van de mop van de avond ervoor uiteindelijk toch begrepen.
En wat je nu tegen je man moet zeggen – nou ja, móet… het is een advies – als jullie weer naar zo’n oerleutige verjaardag gaan: ‘Als jij het lef hebt om nog één keer iets over mijn humor te zeggen… snijd ik een stukje van je voorhuid af.’
Succes Gonnie, en lach alleen om dingen die écht leuk zijn.
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
