Franska.nl

Worden we dan nooit moe voor wereldleed? Gelukkig niet, nee. Zo viel ik laatst weer even van mijn geloof door een artikel in het AD over Afrikaanse weeshuizen. Massa’s westerse, opgeschoten pubers gaan daar naartoe om goed te doen voor de wereld. Thuis kunnen ze het even niet vinden, wat ze met hun leven aan moeten is ook even een dingetje, dus wordt er een ticket gekocht en daar gaan ze, want dat zal ze leren hoe goed ze het thuis hebben.

Intussen blijkt tachtig procent van die zogenaamde weeskinderen gewoon nog ouders te hebben – een percentage dat overigens wereldwijd geldt – en om het nog wat erger te maken werken er in de tehuizen geen gekwalificeerde mensen en krijgen veel kinderen last van ‘hechtingsproblematiek’ door de steeds maar wisselende gezichten die zich om hen bekommeren – dank je de koekkoek. Als je voor het gemak even vergeet dat het hier om de kinderen te doen zou moeten zijn, dan krijgt dit verhaal toch ook een heel positieve kant. En dat is dat dit kinderleed een goudmijntje is voor westerse organisaties. Want elk kind én elke vrijwilliger levert geld op. Hè bah inderdaad, maar echt waar.

Voor ieder kind krijgen de organisaties geld van (westerse) particulieren, bedrijven, instanties. En die vrijwilligers betalen vaak duizenden euro’s(!) voor de ervaring om een paar weken goed bezig te zijn. En werd dat geld nou nog besteed aan het welzijn van de kinderen, maar ook daarvan is geen sprake. Dat wordt sans gȇne gebruikt om de zakken van (westerse) eigenaren en organisaties te vullen.

Organisaties als de VN, Unicef en Avaaz weten overigens al langer dat de ‘vraag’ naar wezen wordt gevoed door westers geld en westerse vrijwilligers. Soms worden er inderdaad kinderen ‘geronseld’ bij arme gezinnen, maar het gebeurt ook dat kinderen ijskoud worden gestolen uit ziekenhuizen.

Meestal brengen de ouders hun kinderen echter zelf. Omdat ze te veel monden moeten voeden en in de veronderstelling zijn dat een kind in een tehuis scholing en een goede verzorging wacht. In hun wanhoop hopen ze vaak op tijdelijke hulp, terwijl ze hun kind in werkelijkheid nooit meer terugzien. De kinderen worden in het tehuis gehouden of zelfs ter adoptie afgestaan omdat dat nu eenmaal loont.

Dus wil je Afrikaanse (nep)weeskinderen van de regen in de drup helpen, geef dan gul en stuur vooral je eigen kinderen die kant uit als die je voor de voeten beginnen te lopen omdat ze het even niet meer zien zitten.