Of ik niet een weekje naar Ibiza wil?
Een weekje Ibiza, het klinkt zo aanlokkelijk, maar May weet het niet, wil ze wel naar dit eiland van zien en gezien worden, waar iedereen perfect en gelukkig lijkt te zijn en waar ze struikelt over de bekenden?
Waarom we niet een weekje naar Ibiza gaan. Geliefde klapt zijn laptop vast open om tickets te boeken. Ik twijfel. Ibiza is comfortabel en makkelijk te bereizen, maar het is ook de plek waar je struikelt over de bekenden. Kom niet bij me aan met die mooie onontdekte verlaten strandjes, want ook daar bots ik meteen tegen oude collega’s en vrienden van vroeger.
Bovendien is dit het eiland van zien en gezien worden, met een hoog kijk-mij-eens-perfect-en-gelukkig-zijn-gehalte. En goed gekleed. Niet de locatie die boven aan je lijst staat als je een dochter hebt die tijdens je lunch in luxe de behoefte voelt om de inhoud van de luiertas op volgorde van grootte uit te stallen. Of die haar lievelingsscène van Bert en Ernie declameert. Op luide toon. Een keer of twintig. Dan ben je liever op een anoniemer plek.
Zo niet mijn geliefde. ‘We gaan. Wat maakt het uit? Alsof die mensen daar allemaal perfect zijn?’ Daar heb ik dan weer niets op terug. De snelweg naar een onbezorgd, gezond, rijk en gelukkig leven bestaat niet. Dat weet ik inmiddels ook wel. Dus we gaan.
Waar ik vaak de slaapkamer verkies om daar onze veilige wereld te scheppen, durft geliefde mij uit mijn comfortzone te trekken. Hij denkt altijd aan het allerergste scenario. Is daar een oplossing voor te bedenken, dan doen we het. Familiedag op een boot? We gaan. Als het niet gaat, meren we aan en boeken we een taxi. Punt.
Ik verstop wat pilletjes tegen wagenziekte in een broodje Nutella. De onbedoelde bijwerking is slaperigheid en laat Flo dat nou net even goed kunnen gebruiken tijdens de vlucht. Eenmaal geland heeft ze, ondanks haar slaperige staat, nog steeds de behoefte om op de bagageband te klimmen. Terwijl ik haar in het gareel probeer te persen, zie ik Sarah. De agente van Doutzen Kroes. Haren zwierig om haar heen, reizend met een overzichtelijke handbagage en haar Pomeriaan Beertje in haar armen. Met mijn snoetenpoetsers links en een waggelende Flo op rechts, voel ik me een dweil van een moeder. Sarah zag dat blijkbaar anders. Ze mailt me later dat het zo leuk was dat we elkaar zagen, excuseert zich voor haar slonzige staat (een totale leugen, maar ze schreef het) en complimenteerde me met mijn mooie en verzorgde meisjes.
Een paar dagen later eten we bij Il Destino, mijn lievelingsrestaurant van het eiland met de beste tapas in town. Ernaast ligt een speeltuintje waar de meisjes kunnen razen terwijl wij genieten van volle glazen. Pure perfectie. Tot middelste meisje naar onze tafel rent. ‘Flo heeft ál haar kleren uitgetrokken, mam. Zelfs haar onderbroek.’
Na vijf minuten trek ik Flo rustig haar jurk aan. Zonder onderbroek. Dat mag best op Ibiza
Kleren uittrekken is het ultieme pressiemiddel om ons huiswaarts te forceren. Ik loop richting speeltuin waar mijn oudste meisje schuldbewust op een bankje zit. Om het af te maken heeft ze ook nog maar even over haar onderbroek geplast. Dan kan ze die dus echt niet meer aan. Je kunt maar beter zeker zijn van je zaak. Ik neem mijn blote meisje op schoot en aai door haar haren. ‘Gaan we naar huis, mama? Over een half uurtje? Ik wil zo graag naar huis.’ Ik kus haar wang en doe ondertussen de ontspannende massage-oefening die haar fysiotherapeut me heeft geleerd. Ondertussen bedenk ik dat dit de plek is waar ik een vorige vakantie Wendy van Dijk en Erland Galjaard tegenkwam. Even ervaar ik een ongemakkelijk gevoel als ik bedenk dat ze zomaar weer om de hoek zouden kunnen komen. Wat een onzin me daar druk om te maken. Ze zijn zelf ook ouders. Als iemand het zou begrijpen, is het Wendy wel.
Na vijf minuten trek ik Flo rustig haar jurk aan. Zonder onderbroek. Dat mag best op Ibiza. Geliefde wacht met een overladen tafel met lekkers en daarna slenteren we door Santa Gertrudis en lijkt het speeltuin-incident ineens alweer zo lang geleden. Ik loop een typisch Ibiziaans cadeauwinkeltje in en mijn oog valt op een ingelijste tekst.
Those who matter don’t mind and those who mind don’t matter,
Het moest maar eens tijd worden dat ik me niet meer druk maak om wat anderen vinden. Dat nou juist Ibiza me dat moest leren.
May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com. Ze weet alles van mode en beauty, maar is ook nog een mens met drie dochters en een drukbezette man.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
