We zaten aan tafel toen er werd aangebeld
De onbekende bracht rampspoed mee.
We zaten aan tafel toen er werd aangebeld. Er stond een jonge man voor de deur die we nooit eerder hadden gezien en het viel op dat hij op zijn pantoffels was gekomen. Toen hij zich voorstelde als de zoon van onze buurvrouw wisten we het eigenlijk al, want het stond in zijn ogen geschreven en in zijn gelaat gegriefd.
‘Mamma is overleden’, zei hij. Dat was wat hij even wilde komen vertellen. Dat zijn moeder was overleden.
We vroegen hem binnen – ja stel je voor, natuurlijk deden we dat – en zonder erbij na te denken pakte ik hem bij zijn schouders en gaf ik hem drie zoenen. ‘Jeetje jongen. Ga zitten.’ Ik zag hem tegen zijn tranen vechten en voordat ik het wist vocht ik met hem mee, al was mijn gevecht tegen mijn eigen tranen. Ik vroeg wat hij wilde drinken, maar hij wilde niets. Of toch wel. Een beetje water.
Moest ik vragen wat er gebeurd was? Hij slikte zijn tranen weg en nam een ademteug. Mamma had ervoor gekozen… Ze had veel pijn gehad… Maar dat het zó erg was…
Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. Zijn huilen was snikken geworden. Ik stond op om hem te troosten. Stond naast zijn stoel en drukte zijn hoofd tegen me aan. Een knul van hooguit de leeftijd van mijn eigen dochter. Zo intens verdrietig, gebroken, kapot. Zijn tranen waren niet te stoppen en misschien heb ik wel gefluisterd dat het goed was dat hij huilde. ‘Kom maar.’
Gelukkig had mamma wel brieven achtergelaten. Drie brieven. Voor elk van haar kinderen één. Daardoor wisten ze heel zeker dat ze zichzelf nooit iets kwalijk hoefden te nemen en dat mamma heel veel van hen hield. Ze wisten ook dat mamma altijd gevoeld had hoeveel haar kinderen van haar hielden.
Een week eerder had ik nog met haar in de lift gestaan. Een prachtige verschijning met een prachtige glimlach. Ze vroeg hoe het met mijn kleindochter ging. Ik had met haar meegelachen en gezegd dat alle clichés opgaan als het op kleinkinderen aankomt en dat ik het zo bijzonder vind om mijn eigen dochter nu als moeder te zien.
‘Ja,’ zei ze, ‘is het niet heerlijk om te voelen hoeveel je kinderen van je houden?’ Later in de auto bedacht ik dat ik dit eigenlijk een beetje rare wending vond. Nu ik wist wat ik wist snapte ik het. Ze had me ingefluisterd om haar zoon te vertellen wat hij absoluut moest weten, dat ze nooit aan de liefde van haar kinderen had getwijfeld en dat ze zichzelf niets kwalijk hoeven te nemen.
Denk je aan zelfmoord en wil je hierover in gesprek? Je kunt anoniem met ons chatten of bellen.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
