We gaan een weekendje weg en nemen mee: een tapijt en een kerstdiner
Sinds enkele jaren hebben we een nieuwe traditie: ons familieweekend
Met kinderen, aanhang en kleinkind (twaalf man en een hond) huren we een groot huis waar we een weekend lang relaxen en bijkletsen. Een datum vinden waarop iedereen kan valt meestal niet mee; er zijn oorlogen om minder gestart. Maar afgelopen weekend was het weer zover.
We gaan naar dezelfde locatie als vorig jaar. Toen mocht ik van niks weten, ik kreeg het familieweekend voor mijn verjaardag. Natuurlijk vermoedde ik wel wat. Dat we op het ‘romantisch weekend’ van Rob en mij twee kratten bier moesten meenemen, gaf het al een beetje weg. Dit keer heb ik zelf geboekt en zijn Rob en ik ‘team bier en snoep’. Met een auto vol kratten bier, chocola en chips gaan we op vrijdagmiddag op pad.
Ons vakantiehuis staat in een klein dorpje, Goudriaan. Veel water en weilanden, prachtige villa’s, een kerk en een klein restaurant, meer is het niet. Maar meer hebben we ook niet nodig. In een koud en grijs voorjaar treffen wij twee prachtige zonnige dagen, waardoor we hele dagen in de tuin kunnen zitten borrelen. Mijn jongste dochter heeft voor de rest van de boodschappen gezorgd en een tapijt meegebracht. Jawel, een tapijt. Vorig jaar vond ze de vloer nogal kil, en aangezien ze graag op de vloer zit, komt ze dit keer met een heel tapijt aanzetten. Wat overigens wel lekker warm aanvoelt ’s avonds. Omdat we met kerst zieken hadden en de familie niet compleet was, besluit ‘team keuken’ (mijn jongste dochter en m’n schoonzoon) een soort kerstdiner te maken. Kalkoen was niet te krijgen, maar drie gevulde kippen doen het ook prima. Tenslotte gaat het om het idee en dat is superlief.
’s Avonds worden er aan de lange tafel spelletjes gedaan. Nou ben ik niet zo van de spelletjes, dus zat ik op de bank met een glas wijn, een doodmoe hondje (dat de hele middag meegevoetbald heeft), een boek en een hart dat overloopt van liefde. Ik zie hoe mijn schoondochter, die een zware periode achter de rug heeft, zich tranen lacht om de grappen van mijn Rob. Hoe mijn oudste dochter en schoonzoon, die een pittig jaar met baby achter de rug hebben, ontspannen. Hoe studie en werk uit hun gedachten verdwijnen. En daar, op mijn plekje op de bank, hoef ik mijn zegeningen niet eens te tellen. Ze zijn allemaal bij me, binnen handbereik. Wat een geluk.
Aan het eind van het weekend zijn we het eens: volgend jaar weer. Ik kijk er nu al naar uit.
Door: Redactie Franska.nl
