Wat wil je later worden als je groot bent?
Wat wil je later worden als je groot bent is een nieuwe, tweewekelijkse rubriek van Falder, met bekende en minder bekende 50+ mannen.
De achterliggende gedachte: 50+ is het nieuwe 40+. We worden steeds ouder en blijven langer fit. Met als gevolg dat als we de 50 gepasseerd zijn, we nog heel wat wensen hebben. Sterker nog, steeds 50-plussers dromen over nieuwe levens en carrières; want we zijn nog lang niet uitgeleerd, -gespeeld en -gelachen. Kortom, wat wil jij later (nog) worden? Wat staat er bovenaan jouw bucket list – en waarom?
Na acteur Patrick Stoof is het nu de beurt aan Rocco Mooij, communicatiespecialist, mediacoach en columnist. Wat wil hij nog bereiken?
‘Schrijver, dat wil ik worden’
Wat wilde je vroeger worden, later als je groot zou zijn?
‘Het mag vreemd klinken voor een jongetje dat opgroeit in een boomloze straat in een van de oudste buurten van Amsterdam, maar vanaf dat ik me kan herinneren wilde ik bioloog worden. Aan dat verlangen om de natuur in al zijn fascinerende facetten te ontdekken kwam bruut een einde door toedoen van meneer Vetter. Meneer Vetter was een tot bioloog omgeschoold oud-KNIL-militair die de klas verwarde met een compagnie.
Van meneer Vetter moesten we schriften kopen met een harrrrrde kaft. ‘Dan kan ik jullie beter voor je hersenplan slaan als jelui het antwoord niet weet’, sprak hij aan het begin van ieder schooljaar onheilspellend en met krakend Indonesische tongval. Meneer Vetter liep rond en dicteerde zijn lesstof woord voor woord. Wie hem op het proefwerk niet ‘corrrrect’ citeerde moest de juiste tekst daarna eeuwigdurend overschrijven. Met meneer Vetter verdween mijn liefde voor de flora en fauna als ijsberen tijdens de klimaatcrisis,’
Ben je geworden wat je wilde worden? (Wees eerlijk ;))
‘Gelukkig kon het ook anders. Nederlands kreeg ik van de te vroeg overleden schrijver-dichter Robert Anker – toen een doldrieste twintiger, zelf nog maar net uit de collegebanken – die mij volledig overrompelde met zijn verhalen over de Vijftigers, over de notoir rechtse J.C. Bloem, het ezelsproces van Gerard Reve, Hermans’ tirade tegen het katholieke deel der natie, Nabokov, Joyce… alles wat Vetter had laten liggen raapte Anker voor mij op.
Schrijver, dat wilde ik worden. En misschien ook wel stiekem een beetje Robert Anker. Of ik dat geworden ben ligt nog in de schoot van de toekomst, ik ging wel net als Robert Anker Nederlands studeren.’
Waar ben je achter gekomen in de loop van je leven? In hoeverre zijn je dromen veranderd of geëvolueerd?
‘Misschien is het een zwak excuus, een bewijs van onvermogen zelfs. Maar als je zoals ik, als kind weinig te makken had, ligt een loopbaan in de kunsten niet voor de hand. Er zijn momenten geweest tijdens mijn leven dat ik radicaal met alles wilde stoppen om van de literatuur te gaan leven en die kans is me ook geboden door ‘erkende uitgeverijen’. Maar – ik beken – de angst voor de armoe van weleer weerhield me.
Als ik al een levensles moet delen: kunst is mooi, maar je moet ook te vreten hebben. Bovendien spreekt het solitaire van het schrijversbestaan me niet aan. Tegelijkertijd blijft het verlangen om me uit te drukken in taal bestaan. Ooit zal ik er een vorm voor vinden.’
Heb je een midlifecrisis gehad? Waarom wel/niet denk je, en zo ja, wat heeft je dat opgeleverd?
‘Zeker, wie niet. Maar niet zo manifest of duidelijk gemarkeerd als de term ons doet geloven. Al voortlevend ontdek je waar je talenten liggen en wat je beperkingen zijn. De ontdekking van die beperkingen markeert het begin van de crisis. Genoegen nemen met je beperkte talenten markeert het einde. Dat geeft rust en zekerheid. Dus: leve de midlifecrisis.’
Heb je nog ergens spijt van? Tegen wie wil je nog sorry zeggen (en waarom)?
‘Nee, Hooguit tegen mezelf omdat ik te vaak voor zekerheid heb gekozen en te laconiek met mijn schaarse talent ben omgesprongen.’
Tot slot, op een gegeven moment word je 70-80-90-100, wanneer is je (lange) leven echt geslaagd, voor je gevoel? (Oftewel, wat is voor jou het allerbelangrijkste om uiteindelijk te bereiken/verwezenlijken?
‘Even los van de voor de hand liggende – en voor mij zeer ware – antwoorden, zoals: een goede vader voor mijn kinderen et cetera? De meeste stukken en columns die ik geschreven heb, hadden een journalistieke vorm – ook al gingen ze vaak over mezelf. Ik ben het aan mezelf verplicht om in ieder geval een keer de werkelijkheid volledig los te laten en de verbeelding zijn goddeloze weg te laten kiezen.’
Fotografie: Duco de Vries
Door: Redactie Falder.nl
