Wat moeten we met ons bakbeest?
Ik hoef niet eens mijn ogen dicht te doen om mezelf achter het stuur te fantaseren en hond Jip met wapperende oortjes en haar kop op mijn schouder op het achterbankje.
Ik heb het al tijden, telkens als ik naar onze auto loop die dan alweer een paar dagen werkeloos voor de deur heeft gestaan. Die ruimte heeft voor een heel gezin, terwijl alleen hond Jip anderhalve meter achter de voorstoel achter een rekje naar buiten zit te koekeloeren. Die zuipt alsof hij nooit wat te zuipen krijgt, terwijl we toch echt net weer langs de pomp zijn geweest. En die op jaarbasis twee heel fijne vakanties kost – schat ik – alleen maar om daar op niks af te staan glimmen.
Wat moeten we met dat bakbeest? Soms draai ik de snelweg op en ben ik opeens bang dat ik het helemaal niet meer kan, dat scheuren van de ene naar de andere baan en dat aldoor maar checken van binnen- en buitenspiegels. Omdat het alweer zo lang geleden is dat ik dat deed.
Aan de overkant zie ik een klein Italiaans autootje met open kap voorbij zoeven. Ik hoef niet eens mijn ogen dicht te doen om mezelf achter het stuur te fantaseren en hond Jip met klapperende oortjes en haar kop op mijn schouder op het achterbankje. Ik hoef niet eens te googelen om al dat geld voor me te zien dat we dan overhouden voor allemaal leukere dingen dan een auto die daar maar staat te staan.
De volgende dag sta ik al vroeg op de stoep van een dealer die een fijne occasion van mijn sinds gisteren gedroomde Italiaanse cabriootje heeft staan. Met wapperende haren en grote zonnebril scheur ik even later over het industrieterrein en al bij de eerste bocht ben ik om. Net iets te enthousiast kom ik een half uur later weerom bij de dealer en net iets te enthousiast biedt die me een koffietje aan en een stoel zodat we samen de inruilwaarde van bakbeest kunnen bespreken en de nieuw aan te schaffen Italiaanse droom kunnen verwezenlijken. Want terwijl ik gelukzalig over het industrieterrein scheurde gooide hij bakbeest op de markt van autohandelaren met nu al drie geweldige biedingen tot gevolg, en regelde hij ook nog eens een megakorting voor mijn nieuwe cabriootje. Een korting zo enorm dat ik uiteindelijk fors moet bijbetalen om bakbeest in te ruilen voor cabriootje.
Hij legt het uit, met zijn ene been nonchalant over zijn andere en zijn stoel schuin afgedraaid van het grote bureau, waarom die inruilwaarde laag gehouden is. Want kijk, linksom of rechtsom, kan hij die korting maar één keer weggeven. Dus is het óf die spotgoedkope Italiaanse droom met hoge korting, óf een hogere inruilwaarde op bakbeest. Maar linksom of rechtsom blijft er onder aan de streep hetzelfde bedrag over en dat bedrag betekent flink dokken – voor mij.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
