Wat je al niet kunt doen tijdens een squat!
Er heeft zich een klein wonder voorgedaan. Ik ben alweer bijna 2 maanden aan het sporten!
Gewoon braaf elke week twee keer naar de sportschool, soms zelfs drie keer. Het moet niet gekker worden, zeg ik.
De laatste keer dat dit me lukte is toch echt alweer zo’n vijf jaar geleden. En ik kan je zeggen dat er in de tussentijd heel wat veranderd is! Niet zozeer aan mij, nou ja, ik ben hooguit iets ronder, maar aan mijn sportclubgenoten…
Zitten echt hun hele training op hun telefoon!
Inmiddels ben ik eraan gewend dat wanneer je in de trein zit bijna iedereen met het hoofd naar beneden naar een schermpje zit te turen. Koeien of geen koeien in het weiland, dat maakt niet uit. Schermen zijn interessanter.
Zelf ben ik een fervente naar-buiten-kijkster, echt, ik mis geen koe! Maar ik kan me voorstellen dat als je op je op billen zit te wachten om van A naar B te komen, je de tijd verdrijft met je mail checken of door je socials scrollen.
Maar met sporten ben je bézig
Hoe kan je nou al squattend een appje typen? Dat is toch op geen enkele manier ontspannen? Of als je even 30 seconden rust hebt tussen je sets, waarom moet je dan meteen die smartphone erbij pakken? Ik begrijp hier niet alleen niks van, ik vind het ook rete-irritant.
Zijn wij mensen inmiddels zo verslaafd aan prikkels dat we niet eens meer 30 seconden (!) kunnen wachten? Gewoon, even staan en niks doen. Het allerergste is nog dat mensen het niet eens meer doorhebben. Je denkt misschien: lekker ontspannen effe smartphonen, maar eigenlijk is dat malle ding gewoon de baas over jóú.
De dictator in je broekzak
Las ik laatst in een column in de krant. Aanvankelijk dacht ik dat het stukje over iets héél anders ging, maar dat zegt iets over mijn dirty mind, vrees ik. Na het lezen van het stukje was ik in elk geval gerustgesteld dat ik niet de enige ben die zich hier groen en geel aan ergert.
En misschien ben ik een oud wijf als ik dit zeg, alleen kan me dat in dit geval weinig schelen. Lieve mensen, lééf! En dat leven speelt zich niet af op dat suffe scherm voor je neus, dat speelt zich af in de wereld om je heen. Die kostbare tijd (en rust) krijg je niet meer terug.
Denk je nou echt als je je laatste adem uitblaast dat je zegt
‘Had ik maar wat meer op Facebook gezeten.’ Nee, natuurlijk zeg je dat niet. As we speak worden de techreuzen aangepakt om sociale media minder verslavend te maken. Allemaal hartstikke prima natuurlijk. Toch denk ik dat je in de eerste plaats zelf verantwoordelijk bent voor wat je doet en laat.
Goed. Tot zover mijn oude-wijven-babbel. Geen zorgen, volgende week gaat het vast weer over mannen, mijn dikke kont of cavia’s.
