Franska.nl

Wat ga jij aan Sinterklaas vragen?

 

Wat er ook gebeurt in de wereld, en van welke kant je de zaken ook bekijkt, zodra er kinderen bij betrokken raken, wordt voor mij alles anders.

 

Kinderen maken dat de dingen mij veel eerder vrolijk maken. Of juist verdrietig. Dat ik alles vanuit een ander perspectief bekijk, veel bezorgder ben, of juist meer opgelucht. Want kinderen zijn kwetsbaar, en die moet je beschermen. Je moet ze koesteren, omdat ze liefde nodig hebben om op te kunnen groeien tot gezonde volwassen mensen. Mensen die de wereld later gaan leiden waarin jij dan oud bent. Waarin jij misschien wel hulp nodig hebt, of op zijn minst wat gezelligheid.

 

Het is eigenlijk een volkomen natuurlijk proces, maar af en toe lijkt het toch of volwassenen dat aan het kwijtraken zijn. Dat ze zó met zichzelf bezig zijn, dat ze missen wat er met hun kinderen gebeurt. Ook de leuke dingen missen ze dan vaak. Maar wat ik vooral vreselijk vind, is dat er nu kinderen schijnen te zijn die amper nog hun naam kunnen spellen en toch al op jacht gaan naar volwassenen die kinderen beschadigen. Ze lokken ze dan uit om fouten te maken, en ter plekke worden die volwassenen dan… nou ja, geliquideerd dus zelfs. En van wie hebben ze dat geleerd? Van de volwassenen die daarmee begonnen zijn! Waarschijnlijk beschadigde volwassenen die ook al verloren zijn geraakt, maar toch… ergens moeten we weer een stokje gaan steken om erger te gaan voorkomen, denk ik.

 

Beter op elkaar gaan passen moeten we! Zodat de dader geen dader wordt omdat hij in zijn jeugd heeft geleerd dat dat soort daderdingen normaal zijn. Of het nou het beschadigen van kinderen is of het beschadigen van kinderbeschadigers, het is allemaal ooit ergens begonnen en gaan etteren. Gaan etteren omdat iemand zich niet veilig heeft gevoeld. Zich niet gekoesterd zag of voortdurend foute voorbeelden kreeg voorgeschoteld.

 

Als ik op tv dus volwassen mannen zie schoppen en slaan naar agenten, dan moet ik altijd denken aan hun kinderen. Je zult je vader maar zo op tv zien! Wat leer je daar nou van? Het ziet er vaak al niet uit, dat die mensen dan op een drafje komen aanrennen. En als ze dan één keer zo’n lange, slungelige arm of een been uitstrekken richting een man met een helm op en een schild voor, om vervolgens weer snel terug te rennen, dan lig ik thuis in een deuk. Wat is nou precies de bedoeling hiervan, denk ik altijd lachend als ik een volwassen vent dat zie doen.

 

Nee, dan kijk ik toch liever naar kinderen op televisie hoor. En zeker naar kinderen die nog puur en onbeschadigd zijn. En in deze barre sinterklaastijd zag ik er van de week eentje die mijn hart gestolen heeft.

 

We hebben al vele ludieke intochten van de Sint mogen aanschouwen afgelopen week, maar waar het toch altijd weer op uitdraait is die ene vraag van volwassenen aan kinderen: ‘Wat ga jij vragen aan Sinterklaas?’ De hebzucht straalt ervan af, maar van de week was er dus een kindje dat nog heel puur reageerde en niet met zijn lijstje met dingen als een mobieltje, Playstation of alvast een elektrische auto voor later kwam. Nog even en ze gaan alvast een inbouwkeuken vragen voor in de huizen waar ze never nooit voor in aanmerking gaan komen als ze later groot zijn. De nood is groot, en daar ben je bepaald niet aan gewend als je als kleuter al alles krijgt wat je maar vraagt, denk ik.

 

Maar daar wilde ik het hier niet over hebben. Ik wilde hier dat kindje noemen dat nog zo puur was dat mijn hart smolt. Zo puur als een chocoladeletter, zeg maar.

 

 ‘Wat ga jij aan Sinterklaas vragen?’ vroeg de journalist tijdens een alternatieve intocht.

 

‘Uhhh… hoe oud hij is’, antwoorde dat moppie toen. 

 

Nou jaaaa… zo’n kind wil je toch overladen met cadeaus?

 

En ik vraag zelf aan Sinterklaas zo’n kind!