Franska.nl

Wat een rothuwelijk!

 

Tineke denkt na over haar getrouwde leven en komt tot een bijzondere conclusie

 

Ik denk dat ik een rothuwelijk heb. Mijn man zal er wel weer anders over denken, maar als ik het mijne vergelijk met de droomhuwelijken om me heen, dan slaat het mijne nergens op. Het zijne ook niet trouwens, dus dat hebben we dan weer gemeen. Maar verder zijn er maar weinig overeenkomsten.

 

Mijn man is namelijk echt niet altijd mijn soulmate, en zeker niet mijn gelijke. Mocht-ie willen! En qua uiterlijk ben ik daar wel blij om, maar voor de rest is dat soms best ingewikkeld. Het is bij ons namelijk altijd wijn versus bier, bos versus stad, uitzicht versus inzicht, route versus einddoel enzovoort.

 

En weet je wat ook erg is? Wij trouwen niet elk jaar opnieuw. Sterker nog, het was die ene keer al een aanfluiting – want ons feest viel behoorlijk in het water – dus dat gaan we echt niet elk jaar opnieuw vieren.  

 

En toch gaan we maar door. Zucht. Waarom eigenlijk? Er waren genoeg kansen om eruit te stappen hoor. Écht! Ik wil niet zeggen dat ze voor me in de rij stonden, maar een paar keer had ik toch leuk weg kunnen komen.

 

Maar ja, er was altijd weer iets dat me tóch tegenhield.

 

Bovendien denk ik niet dat Mick Jagger (écht waar, foute inschatting van mijn kant) zo lief aan mijn bed was blijven zitten als mijn man deed toen ik op de IC lag. Daarvoor had Mick het altijd veel te druk met andere dingen.

 

Maar mijn vakanties hadden er wel anders uitgezien. Zo herinner ik me er nog eentje in Frankrijk. Pffff.

 

Revaliderend van een auto-ongeluk ging ik met man, hond, caravan, pubers en een heleboel pijn op pad. De ene puber had op dat moment een hekel aan veranderingen en de andere alleen maar aan ons. Een ideale mix om even lekker bij te komen. NOT! En ik zal het gênante deel achterwege laten, maar na het voortijdig opbreken van de voortent leek ook het voortijdig opbreken van ons huwelijk nog de enige overgebleven optie.

 

Maar toch liep het weer anders.

 

Toen ik thuis eenmaal klaar was met het uit de weg ruimen van het wasgoed, bleek de neiging om datzelfde te doen met mijn gezinsleden wel weer een beetje gezakt. En daarom gingen we gewoon maar weer verder.

 

Nou, gewoon. Sinds de kinderen liever met anderen op vakantie gaan, doen wij dat eigenlijk ook.

Raar hè? Wij maken nu dus samen geen verre reizen, omdat we er maar niet uitkomen met de gewenste bestemmingen.

 

We gaan er wel samen op uit, hoor. O, zeker wel. Maar dan liever kort en bondig.

 

Doel en route worden bij deze tripjes vooraf bepaald, en afwijkingen – die van onszelf daargelaten – worden niet getolereerd. Tijdens zo’n break gaan we altijd even op zoek naar wat we ook alweer delen, en gek genoeg is dat altijd weer die tevredenheid. Saai hè?

 

We zijn ons er dan weer even van bewust dat we nog steeds (of wéér) gezond zijn. Dat we (nog steeds, of wéér) blij zijn met elkaar, en dat we trots zijn op de (schoon)kinderen en allebei nog dol zijn op ons werk. En dat bespreken we dan weer even. We kijken naar wat we (samen) hebben bereikt met het blijven zoeken en elkaar iets gunnen. Met soms ook dingen doen (of laten) ten bate van het grote geheel.

 

En ja, ja, stil maar. Ik realiseer me dat zoiets alleen maar werkt als je dat allebei doet. Maar dat doen wij dus. De één soms een beetje meer dan de ander, maar toch. Heb je méér nodig?

 

Maar nu gaat mijn vriendin dus volkomen onverwacht scheiden. Zij en haar man gaan na een droomhuwelijk van honderd jaar ‘in liefde’ uit elkaar.

 

En dan ga ik toch weer twijfelen.

 

Ik bedoel: het moet wel heel erg mis zijn met mijn huwelijk dat wij nog steeds bij elkaar zijn. Toch?

 

Maar snel een weekendje weg plannen om dit in alle rust weer even te bespreken.