Wat een belevenis, zeg!
Onze columnist opereert undercover en ontfutselt mannen de échte waarheid over het daten. Deze week gebeurde er wel iets heel gênants. Maar ook bijzonder.
Ik ging voor de tweede keer met haar op pad, en in plaats van een pizzeria had ik dit keer bedacht om maar eens naar een heel chic restaurant te gaan. Ze is het waard, denk ik, om in te investeren.
Nou, en chic werd het hoor!
Vlak voordat ik, na een aangenaam diner, mijn pinpas door het apparaat wilde trekken, staat aan de tafel naast ons ineens een vrouw op. Ze is mooi, en ze is boos.
Tegenover haar zit een iets oudere man met een heleboel vlekken in zijn nek. Hij voelt iets aankomen, dat zie je zo.
‘Oh ja?’ roept de vrouw, terwijl de stoel achter haar omvalt door de kracht waarmee ze hem naar achteren duwt.
‘Echt? Is dat écht normaal en doet iedereen dat? Nou, dat zullen we dan meteen even checken!’
Ze kijkt wild om zich heen en zet één hand in haar zij en steekt de andere in de lucht.
‘Dames en heren, mag ik even uw aandacht?’ roept ze terwijl ze om zich heen kijkt.
‘Mijn man en ik hebben een verschil van mening, en dat kunnen we zó oplossen door de vraag waar alles om draait hier even te deponeren.’
Ze haalt adem en stelt gedecideerd de vraag:
‘Wie van jullie kijkt er op zijn telefoon naar plaatjes van naakte vrouwen met de benen wijd?’
‘… Nou?…‘
Er valt een ijzige stilte en de jongens achter de bar grinniken wat.
De dames van tafel drie draaien zich om, terwijl de meneer van tafel zeven boos de eetzaal verlaat.
De gerant probeert in te grijpen door de boze vrouw bij haar ellenboog te nemen, maar in plaats daarvan zet ze deze met volle kracht tegen zijn linkeroog.
‘Oei, dit wordt heftig’, zegt mijn date. En onze band wordt nu al hechter omdat we samen iets spannends meemaken.
‘Nou, kom op heren,’ gilt de vrouw, ‘mijn man zegt dat iedereen dat doet. Er moeten hier dus minstens twintig mannen zitten die dat ook doen. Dus? Wie? Help mijn man nou even, jongens.’
Maar het blijft akelig stil. Het enige wat klinkt is het irritante pianodeuntje dat men altijd denkt te moeten spelen in restaurants waar de wat chiquere mens zich kan veroorloven om te gaan eten.
Plus hier en daar een diepe zucht.
‘Nou, zie je nou?’ zegt ze dan op ijzige toon tegen de man met de vlekken.
‘Niemand die je bijvalt. Je moet het dus echt van mij hebben, schatje, want de rest van de mensheid laat je jammerlijk in de steek.
Maar niet getreurd, want ik zal je hier – en plein public – nog even een veer in je reet steken.
En dames en heren… no pictures please! Mijn man zou het ontzettend vervelend vinden als er foto’s van hem op internet zouden verschijnen met iets in zijn achterste.’
Dan schraapt ze even haar keel en lijkt ze toch wat nerveus.
Maar wij doen niets.
Wij hebben wel medelijden met hem, maar zijn veel te nieuwsgierig om hem nu nog te gaan redden.
Wat zou er komen? Een huwelijksaanzoek? Ondanks alles?
‘Je had gelijk’, zucht ze dan.
‘Het is normaal en ik moet ook niet zo moeilijk doen. En om te laten zien dat ik je hierin dus steun, heb ik vanmorgen van die foto’s van mezelf laten maken. Recht toe, recht aan. Vol d’r op, en vol d’r in. Prachtige foto’s van mijn intieme zones. Leuk, hè?
En ik heb ze niet alleen op internet gezet – zodat er nog véél meer mannen van kunnen genieten – nee, ik heb ze ook nog af laten ru.. eh… drukken op van die leuke blokken voor aan de muur. Leuk voor in de slaapkamer. En voor op de kast in je kantoor!
En die wand bij de voordeur is ook nog wat kaal. Het lijkt wel een kale poes!
O, nee, sorry, dan moeten we daar misschien maar niets ophangen, want daar kijk je ook graag naar.
Ik ben trouwens ook nog zo lief geweest om ze niet alleen naar ons huis te laten sturen, maar ook naar je ouders, naar de hockeyclub, en naar je werk. Fijn hè? Dan kun je daar ook lekker kijken.
En dat dus allemaal omdat je zo goed voor me bent!’
[stilte]
Dan staat de man met de vlekken op.
Het is een man met macht, dat zie je. Hij is niet gewend dat de dingen niet gaan zoals hij dat wil, dus hij draait zich om en geeft zijn creditcard aan een ober.
‘Kan iemand voor mijn vrouw zorgen,’ zegt hij dan, ‘want ik kan dat niet meer.’ En vervolgens loopt hij het restaurant uit.
Nou hadden mijn date en ik allebei gedacht dat zij nu wel in tranen zou uitbarsten en hysterisch bovenop de stoel zou neerploffen die ze even daarvoor nog zelf had omgeschopt.
Maar dat gebeurde dus niet!
Er stond namelijk een andere vrouw op en die begon te klappen.
Langzaam, klap voor klap, klonk haar waardering door de zaal.
En toen volgden er meer. Steeds meer vrouwen stonden op en begonnen te applaudisseren.
Ze liepen naar haar toe, namen haar bij de arm en leidden haar de zaal uit.
Klaar! … Bijzonder, hè?
Wij hebben verder geen flauw idee hoe het is afgelopen met ze, maar we hebben nu wel iets om over te praten bij onze volgende date. En die gaat er zeker komen!
Bovendien hebben we nu al wat stof tot nadenken.
En nadenken is altijd goed als je een fijne relatie wilt opbouwen.
Dus bedankt mooie dame. Namens mij en mijn date!
