Franska.nl

Wat als…

Soms kan ik worstelen met dingen waarvan een ander denkt: is dat nou zo belangrijk?

 

 

Ik kan al wakker liggen van een ‘wat als…’, of bevriezen in de situatie, terwijl een ander gewoon meteen handelt of het negeert.

 

Bijvoorbeeld als iemand van wie ik vind dat hij zijn leven niet onder controle heeft mij gaat vertellen hoe ik beter kan leven. Ik zou dat rustig kunnen aanhoren en er (uiteraard) daarna niet naar handelen, of er later zelfs met een ander smakelijk om kunnen gieren. Maar dat doe ik dus niet. Ik ga in discussie. Ik vraag verder hoe hij dat dan voor zich ziet. En vraag dan: ‘Maar wat als…?’ Of ik ga proberen om die ander te laten inzien dat hij er helemaal naast zit. En dat gaat natuurlijk nooit lukken, wat zonde is van ons beider tijd.

 

Ik zou dus moeten zwijgen, negeren, of zelfs (uit)lachen, maar in plaats daarvan ga ik analyseren, fout handelen of er nog weken van wakker liggen. Dom hè?

 

Dus vertel: hoe doen jullie dat? 

 

Hoe doe jij dat bijvoorbeeld bij iemand die een verhaal vertelt waarvan jij weet dat het niet waar is, maar waarvan je ook weet dat de aanhoorders er waarschijnlijk wel naar gaan handelen? Welke partij neem je dan in bescherming?

 

Of als je op het toilet zit met je telefoon en er belt iemand? Is het dan ongepast om toch maar op te nemen? Zelfs bij dat soort trivialiteiten kan ik dus denken aan wat de ander dan moet ondergaan, terwijl die eigenlijk helemaal niets hoeft te merken. 

 

En wat doe je als je net poedelnaakt onder de douche wil stappen, en die belangrijke klant belt op dat moment? Tegen een ander zou ik zeggen: gewoon opnemen zolang het geen beeldbellen is. Maar ik voel me dan toch opgelaten om die klant (met mij in die situatie) dit aan te doen.  

 

Zo vroeg ook laatst een collega aan mij wat ze moest doen toen de huisarts haar met een klacht weer naar huis had gestuurd met de mededeling om het maar even aan te kijken, terwijl haar vriend haar nou juist na twee maanden aankijken naar de huisarts had gestuurd. Maar aan mij heeft ze dan niet zo veel. Mij kan dat ook overkomen. Ik vind het wel belachelijk hoor, maar ik durf dan niet tegen de arts te zeggen: no way, want ik heb het allang aangekeken en afgewacht. Zo iemand heeft hiervoor gestudeerd, dus wie ben ik dan om tegen zo’n advies in te gaan?

 

Maar bij één ‘wat als’ kan ik me nog herinneren dat ik wel gehandeld heb! Dat was bij een baas die mij al had verteld dat een collega (met wie ik niks te maken had) ontslagen zou worden, maar dat nog niet aan die collega zelf had verteld. Dat vond ik zó fout dat ik ook wel een tikkie onrustig werd toen ik vlak voor mijn eigen functioneringsgesprek de opdracht kreeg om naar boven te komen en voor ons beiden koffie mee te nemen.

 

Toen ik bij de koffieautomaat aankwam bleek deze weer eens leeg te zijn, maar ik had echt geen tijd om de voorraadunits aan te vullen. 

 

Wat nu? Wat als ik zonder koffie binnenkom?

 

Maar wacht! Ik had zelf al een koffie in mijn hand waarvan ik al had gedronken, en waar ik ook al een keer in had geniest. Dusssss…

 

Ik was dus best trots op mezelf toen ik nippend aan mijn warme thee hoorde dat ik prima functioneerde en opslag zou krijgen, terwijl hij zijn laatste slok ietwat lauwe koffie naar binnen werkte.

 

Als het er echt toe doet weet je bij ‘wat als’ dus best wel wat je moet doen.